Op 21 januari hebt u uw 25-jarig ambtsjubileum gevierd. Wat gaat er door u heen bij zo’n jubileum?

Heet dat niet een ‘Mart-Smeets-vraag’? Twee woorden: verwondering en dankbaarheid. Niet cliché, maar echt. Verwondering dat God mij in Zijn dienst heeft willen nemen terwijl ik mij met Paulus ook een aarden kruikje weet. En dankbaarheid omdat Hij mij, en ook ons samen - in de afgelopen 25 jaren steeds nabij was. Ook in moeilijke jaren.

In 2017, bij het 125-jarig (voort)bestaan van de Christelijke Gereformeerde Kerken (vanaf nu CGK) in Nederland, is de canon CGK tot stand gekomen. Wat wilde je altijd al weten en wat mag je niet vergeten. Deze serie beoogt een enkel element uit te lichten. Kort en bondig.

Wist je dat . . . . .

-       in de nacht van 31 januari op 1 februari 1953 zich een enorme natuurramp voltrok in Zeeland

In een serie korte artikelen wil ik samen met u en jullie kijken naar wat we de Orde van dienst noemen. De dingen die gebeuren in een kerkdienst. Want elk onderdeel heeft zijn eigen rol en achtergrond, maar kennen we die nog? Het lijkt ons goed om als het ware de boel af te stoffen en ons af te vragen: Waarom doen we de dingen die we doen?

Hoe vaak bidden we eigenlijk?
Als je in een kerkdienst gaat turven, zul je zien dat we gemiddeld genomen twee keer bidden. Maar klopt dat wel? Is dat niet erg weinig? We mogen niet vergeten dat zingen een vorm van bidden is. Volgens kerkvader Augustinus staat één keer zingen gelijk aan twee keer bidden. Dus ook alle momenten van samenzang (gemiddeld zes keer per dienst) zijn in principe gebeden. Door ons zingen spreken we met onze Hemelse Vader. Wij danken Hem voor Zijn zegeningen en wij vragen om Zijn leiding en hulp.

Jongeren die zijn afgehaakt bij de kerk en het christelijk geloof, geven vaak aan dat ze mensen in hun leven kennen die het ene zeiden, maar het andere deden. In het eerste artikel stelden we de vraag: hoe kunnen we een goede identificatiefiguur zijn voor onze kinderen?

Het is belangrijk dat we Bijbelse normen en waarden niet alleen onder woorden brengen, maar ze in ons binnenste dragen. Die binnenkant wordt zichtbaar naar buiten toe, in liefde tot God, onszelf en onze naaste. Als we zo leven, zien onze kinderen in ons een spiegel van God. Hoe dat kan? Als God met Zijn Geest in ons woont en werkt. Dan schrijft Hij Zijn wet in ons binnenste en ontstaat er liefde naar boven, liefde naar binnen en liefde naar buiten. Onze kinderen zien dan dat het ‘klopt’ en verlangen er ook naar God te kennen. Nu de vraag: hoe zien onze kinderen dat we onze naaste liefhebben als onszelf?