De steenfabriek

Wonderlijk. Het is of we hier in de Bijbel ronddwalen. ‘Laat mijn volk gaan,’ zegt Mozes tegen de farao. Dag in dag uit moeten de Israëlieten tichelstenen maken. En hier op de steenfabriek in Pakistan gaat het niet anders. De meeste christenen in Pakistan zijn arm. Veel werken er op steenfabrieken. Het werk is zwaar. De hele dag zit je op je hurken en met je blote voeten op  het gloeiende zand. Zolang je gezond en sterk bent gaat het nog wel, maar als je ziek wordt raak je in grote problemen. Zonder hulp kom je er dan niet meer uit. Dat geldt zeker voor de vrouw die we nu gaan opzoeken. Met een peutertje op haar arm staat ze voor haar eenkamerwoning. Drie andere kinderen drukken zich tegen haar aan. ‘Deze vrouw is weduwe,’ zegt mijn begeleider. Hij vertelt dat haar man na een lange ziekteperiode is overleden. Haar werkgever heeft de doktersrekeningen betaald. Als voorschot. Ze moet het terugbetalen. Dat kan ze onmogelijk. Als ik naast haar sta dringt een Bijbelvers zich onweerstaanbaar aan mij op, een vers uit het eerste hoofdstuk van Jacobus: ‘De zuivere en onbevlekte godsdienst voor God de Vader is dit: weduwen en wezen bezoeken in hun verdrukking…’ Hier staat het Bijbelvers in levende lijve. Een weduwe met vier kinderen. We moeten iets doen. Gelukkig heb ik vanuit Urk een geldbedrag meegekregen. Drie gezinnen kunnen we daarmee vrijkopen. Deze weduwe is er een van.

De toren van de kerk kun je vanuit de verte al zien. Geen wonder, want met zijn  veertig meter hoog steekt hij boven de bomenrand uit.
Jarenlang, wat zeg ik, eeuwenlang heeft hij zijn spits naar Boven gericht gehouden.
Een brand heeft ooit de kerk vernield. Maar de toren bleef overeind.

In een vorig artikel, over de ouders van Paulus, zagen we dat Paulus opgevoed is als farizeeër. Dat betekende ook dat hij waarschijnlijk op zeer jonge leeftijd, misschien was hij pas een jaar of negen, naar Jeruzalem gestuurd werd om daar te studeren aan de voeten van Gamaliël (Hand. 22,3).

Wie was deze Gamaliël?

Volgens Handelingen 5 was hij een leraar van de wet, die in hoge achting stond bij het hele volk. Zijn naam betekent ’mijn beloner is God’ of ‘loon van God’.

Hij was de zoon van Simeon ben Hillel en kleinzoon van de beroemde Hillel de Oudste.

Gamaliël heeft een eigen school gesticht, met vestigingen zowel in Israël als in de diaspora, die zeer goed bekend stond. De hoofdvestiging was in Jeruzalem. Volgens Joodse bronnen golden er zeer strenge toelatingseisen. Paulus zat aan de voeten van deze leraar, de plaats van de beste studenten. Studenten werden in die tijd niet alleen beoordeeld op de antwoorden die ze gaven, maar ook op de vragen die ze stelden.

Op deze school leerde Paulus alles over ‘Mozes en de profeten’, maar ook werd hij onderwezen in de klassieke literatuur, filosofie en ethiek, hij leerde Grieks en andere talen. Bovendien kregen de studenten fysieke trainingen, zoals gymnastiek, hardlopen en worstelen.

In de Laarkerk in Zuidlaren slapen mannen in de voormalige soos, in Scheemda spelen kinderen in de hal van De Ontmoeting en de kerkenraad in Roden heeft net een douche aangeschaft voor de vrouwen in het kerkgebouw: de crisisopvang van asielzoekers zorgt voor dynamiek en ongebruikelijke taferelen in de kerken. Bij INLIA in Groningen is het ondertussen alle hens aan dek: hier coördineren ze de crisisopvang.

Mobiele telefoons rinkelen vrijwel onophoudelijk in de vergaderzaal van het INLIA Gasthuis Groningen. Twee whiteboards tonen de bezetting in de kerken: hoeveel mensen verblijven waar, tot wanneer, en waar is of komt ruimte beschikbaar? De vergaderzaal is het knooppunt van de crisisopvang in de kerken.

Honderden asielzoekers kregen en krijgen inmiddels crisisonderdak bij tientallen kerken. Aanvankelijk in het Noorden, nu in het hele land. Soms staan de bedden in de kerk zelf, soms op een andere plek in het kerkgebouw, in de pastorie of in een ander kerkelijk gebouw.