Alles lijkt feestelijker als de zon schijnt. En dat is deze middag ruimschoots het geval. Snel mijn auto parkeren en dan nog even het park in. Het Wilhelminapark in Apeldoorn lijkt een klein lusthof. En dan die villa's die daar omheen staan te prijken. Een beetje in de schaduw staat daar ook het gebouw van onze Theologische Universiteit. Daar gaat het straks gebeuren. De promotie van de Urker zendeling Hessel Visser uit Botswana. Hij is zelf nog even niet in feeststemming. De verdediging moet eerst nog plaatsvinden. Niet dat daarbij direct grote brokken gemaakt kunnen worden, maar toch…, voor de promovendus begint het feest pas na de verdediging. Gelukkig heeft hij een stevig steuntje in de rug. Zijn twee paranimfen, de personen die de promovendus moeten bijstaan, hebben allebei een soort tas om hun schouder met daarin pijlen en speren. En ze weten hoe ze die moeten gebruiken. Het zijn Bosjesmannen uit Botswana. De opponenten doen er vanmiddag verstandig aan een beetje op hun woorden te letten. Temeer omdat er ook nog zo’n vijfentwintig Urkers in de zaal zitten.

Het blijft een thema dat vragen oproept en waar heel wat van gezegd wordt. En dat gebeurt door mensen die, binnen de christelijke gemeente en daarbuiten, op zoek zijn naar een antwoord op de grote vraag hoe je de moeilijke en verdrietige dingen die zich in het leven voordoen moet verbinden met het spreken over de liefde van God. Door al die dingen die gezegd worden heen, hoor je grote en kleine vragen die – soms – allesbeslissend zijn, zeker als alles wat er gebeurt zonder meer op ‘rekening van God’ wordt geschreven.

In de zomermaanden verschijnen enkele interviews met of verhalen van gemeenteleden uit het Noorden. Hoe ziet hun zomervakantie er uit? Waar gaan ze naar toe, wat doen ze, wat eten ze, hoe komen ze tot rust? Deze keer zijn we in gesprek met Mineke Keteldijk-Felten (40), getrouwd met Eduard (41). Ze hebben vier kinderen: Elisa (13), Eva (11), Jim (6) en Sarah (4). Ze zijn lid van de Christelijke Gereformeerde Kerk in Dronten.

Er zijn boeken vol geschreven over rouw en verdriet. Vorig jaar verscheen er opnieuw een. Voor wie in aanraking komt met iemand die rouwt, of wanneer je zelf met rouw geconfronteerd wordt is het een betekenisvol boek. Verdriet gaat gepaard met een achtbaan aan emoties. Zoals de titel van dit boek aangeeft, zijn er zeker ook veel fysieke gevolgen van rouw. Je lijf en lichaam reageren op een verlieservaring: letterlijk en figuurlijk kun je kou ervaren. Zo gaat een van de hoofstukken in op huidhonger, het gevoel van koude eenzaamheid.