Ineens was zij daar. Voor het raam van mijn studeerkamer. Een grote, dikke kruisspin. Druk doende met de zilveren draden uit haar lijf. Spinnend in haar web. Vol bewondering heb ik een tijdje naar die ijverige spin zitten kijken. Wat een bedrijvigheid. Wat een energie. Wat een vakmanschap. Natuurlijk, ik weet het... ook een spin moet de winter kunnen overleven. De volgende dag was het schouwspel nog veel mooier. Je begrijpt het al... het had die nacht gevroren en het spinrag was bedekt met het bevroren vocht uit de lucht. En toen kwam de ochtendzon op de witte rijp. Wat kan de natuur geweldig mooi zijn als je er oog voor hebt. Ik las over spinnen in het blad van Natuurmonumenten. Hoe fascinerend het vernuft is van hun vangmethoden. Dat gaat van een vermomming als bloemblaadje... tot het rondslingeren van een kleefdraad met een balletje eraan.

 

De vorige keer is aangegeven dat verkeerde begeerte liefde jegens God en liefde jegens de naaste mist. Gehoorzaamheid aan Gods geboden vraagt niet alleen gehoorzaamheid aan de letter van zijn geboden, maar vooral ook liefde met ons hart. Liefde uit zich o.a. in het beheersen van begeerten.

 

Wat dat betreft leven we in een samenleving die ons daarin niet bepaald helpt. Heel onze cultuur wakkert juist verkeerde begeerten aan. Denk aan datingsites die 'een tweede liefde' stimuleren, en aan reclames over gokken via internet of casino. De tijdgeest wil ons verleiden toe te geven aan de begeerten die uiteindelijk ontwrichtend zijn voor mens en samenleving.

 

Dit boekje ligt – ik zeg het eerlijk – al een aardige tijd op mijn bureau. Omdat ik het regelmatig even pak en erin blader. En dan leg ik het weer neer, omdat ik met van alles en nog wat bezig ben. En toch pak ik het regelmatig. Want het wijst op een mooie manier een aantal Bijbelse kernwoorden aan die alles te maken hebben met het christen-zijn vandaag. Oftewel, met het getuigend christen-zijn vandaag. Dat weten we immers: een christen is een getuige. Hij of zij weet waar het in het evangelie over gaat.

Wie ben ik? Een vraag die voor iedereen bekend is. Een vraag die in verschillende leeftijdsfasen een rol speelt. Iemand met dementie vergeet steeds meer wie hij of zij is. Het lukt niet meer om liefde te geven aan geliefden. Het contact gaat steeds meer verloren. Heden en verleden lopen door elkaar. Vraag in dit artikel is: Wordt iemand met dementie nog geliefd, als partner, ouder, broeder of zuster in de gemeente?

Marianne de Ruijter neemt je in dit boek mee naar Ghana en vanaf de eerste bladzijde zit je in het verhaal. ‘Verhaal’ is eigenlijk niet het goede woord, want de informatie op de achterflap wijst je al op de schijnende werkelijkheid van de kinderhandel. Het boek is geschreven in de ik-vorm en laat twee kleine kinderen aan het woord. Baruck en Shaniya, respectievelijk 6 en 8 jaar oud, broertje en zusje uit hetzelfde gelukkige gezinnetje op het platteland van Ghana.

Commentaar

  • Israëlzondag 2024-10-11 17:20:39

    Afgelopen zondag is in veel kerken aandacht besteed aan de bijzondere band van ons als...

  • Ver van ons bed 2024-09-27 17:32:11

    Een korte zoektocht op het internet leert me dat er ooit een programma op de televisie was, dat de...

  • Laatste en eerste 2024-09-14 09:19:44

    Dit is mijn zesenveertigste en laatste commentaar voor dit mooie Kerkblad voor het Noorden. Na...

  • Horrorgezinnen 2024-08-31 08:28:17

    Wat een pijnlijke vertoning op de onlangs gehouden democratische conventie in Chicago. Niet ver...