‘Omdat Hij is opgewekt, is Hij opgestaan.’ Deze kernachtige uitspraak van prof. dr. J. van Genderen is te lezen in de Beknopte Gereformeerde Dogmatiek. God de Vader wekte Zijn Zoon Jezus op uit de dood. En dat was nog maar het begin van de verhoging van de Heere Jezus. Want de Vader heeft Hem zelfs de ereplaats aan Zijn rechterhand op de troon gegeven. Dat deed God met een duidelijk doel voor ogen, namelijk de verheerlijking van Zijn Naam en de zaligheid van zondaren.

Met deze inleidende zinnen worden enkele aspecten van de rijke betekenis van de opstanding van de Heere Jezus uit de dood aangestipt. We kunnen die aspecten met wat moeilijkere dogmatische woorden als volgt aanduiden: het gaat om een theologisch, een christologisch en een soteriologisch aspect.

Nu is het uiteraard niet mijn bedoeling om u een wat ‘droog’ dogmatisch artikel te bieden. Daarom neem ik mijn uitgangspunt in een korte preek van de apostel Petrus, opgeschreven in Handelingen 5,30-31. Daar staat: ‘De God onzer vaderen heeft Jezus opgewekt, Welken gij omgebracht hebt, hangende Hem aan het hout. Deze heeft God door Zijn rechterhand verhoogd tot een Vorst en Zaligmaker, om Israël te geven bekering en vergeving der zonden.’

Bij het open graf van een gelovige klinken vaak de woorden 'de dood is de doorgang naar het leven'. Het sterven van een gelovig mens is niet het einde. Het is juist het begin van 'het altijd met de Heere zijn'. Dat zijn prachtige en troostrijke woorden.

Dichtbij en ver weg

Laatst was ik op een begrafenis. Wat een troost is dan de ons beloofde opstanding uit de doden. Je staat bij een begrafenis van iemand met wie je via allerlei banden verbonden was. De herinnering­en aan persoon, leven en weg van het ziek-zijn, passeren. Wat een troost is juist dan dat je mag weten ‘wij zullen opstaan en naar de Heer gaan’, zoals een lied dat zo mooi verwoordt. We zullen opgewekt worden in onvergankelijkheid. Dat is het per­spectief ver weg voor wie in geloof zijn weg gaat.

Maar het perspectief door Christus’ opstanding laat ook dichterbij zijn licht schijnen. Een mooi paas­lied brengt dat treffend onder woorden: “

Je moet weer even tegen elkaar aanlopen. Onlangs stond ik op zondagmiddag met een Afghaanse vluchteling bij het vissersmonument op Urk. We waren niet alleen. Er liep een echtpaar dat een enigszins uitheemse indruk maakte. ‘Komt u uit de buurt’ vroeg ik, om een gesprekje opgang te brengen. Ze vertelden dat ze uit Zwolle kwamen en dat ze zojuist op Urk een Hongaarse dienst hadden bijgewoond. Oei, daar had ik wel bij willen zijn. Ze vertelden dat de maandelijkse diensten normaal gesproken in het gebouw van de Lutherse kerk in Zwolle plaatsvinden, maar vanwege corona kon dat even niet in dat kleine kerkgebouw. Ze waren dus uitgeweken naar Urk. Niet helemaal onlogisch, want een van onze PKN-predikanten is afkomstig uit Zevenburgen, een voormalig deel van Hongarije, dat nu in Roemenië ligt. ‘Transilvanie’, is een andere naam voor deze provincie. Goed, Zwolle is voor mij niet ver en belangrijker nog, een broer van mij, die in Hattem woont, is een Hongarije-kenner. Hij is minstens al veertig jaar in die regio actief en spreekt zowel Hongaars en als Roemeens. Hij moet van deze diensten afweten. Dat klopt. Hij zal me informeren wanneer de volgende dienst gehouden wordt.