Je waardeert iets pas als je het niet meer hebt. Dit pijnlijke principe werd weer duidelijk zichtbaar bij de brand van de Notre-Dame. Frankrijk staat in Europa hoog op de lijst als het gaat over secularisatie. Er is in het land een extreem sterke scheiding tussen kerk en staat. Geloofsuitingen in de publieke ruimte worden er niet getolereerd. En nu stonden ze daar bij de Notre-Dame op straat te zingen en te bidden. Jongeren huilden en knielden neer op staat. Niemand deed er moeilijk over. Integendeel, mensen die nauwelijks nog geloofden sloten zich aan.

Eigenlijk wilde ik een heel negatief verhaal vertellen. Over de gang van zaken binnen onze classis. En eigenlijk wil ik dat nog steeds. Heb ik enerzijds de neiging om me als Calimero op te stellen: zij zijn groot en ik is klein; en het is niet eerlijk. Het is niet eerlijk dat vijf van de zeven afgevaardigden voor de Particuliere Synode 2019 uit de classis Zwolle uit een en dezelfde plaats vandaan kwamen. En anderzijds word ik dan gedreven door een soort superioriteitsgevoel. Zulk gedrag zou ik niet vertonen! Zo diep zal ik niet zinken! Calimero of de Reus. Beide houdingen leveren me niets op. De classis wordt van beide rollen ook niet veel wijzer. Het is beter dat Calimero schuilt bij de Herder en dat de Reus bescheiden buigt voor de Koning.

Het doet me goed naast de vele negatieve media-aandacht voor kerken en christenen eens een  positief geluid te lezen. Uit onderzoek van de Vrije Universiteit is namelijk gebleken, dat kerkelijke en met name protestantse Nederlanders meer aan goede doelen geven dan onkerkelijke. Fijn om te horen, toch? Ik herhaal: wie zijn, verhoudingsgewijs uiteraard, dus de meest vrijgevige mensen in ons land, wie hebben het meest voor anderen over en wie zijn het meest pro-sociaal? Inderdaad, de kerkmensen en met name de protestantse christenen. Dat mag bij alle kritiek op kerken en christenen, terecht en onterecht, best eens hardop gezegd worden, vind ik.    

Volgende week is het de stille week of de goede week. De week voor Pasen. In steeds meer van onze kerken wordt deze week gevierd. Elke avond een bijeenkomst waarin kort wordt stil gestaan bij een deel van het lijdensevangelie. Een korte liturgie waarin aandacht is voor het Woord, voor gebed, voor een lied en voor stilte. Een mooie ontwikkeling wat mij betreft. De beschrijving van het lijden van Christus is niet voor niets een wezenlijk deel van het evangelie. Het is goed om daarbij stil te staan in de week voor Pasen.