‘Een wereld verloren in schuld…’ Daar moet ik steeds aan denken bij het maken van het laatste commentaar van dit jaar. Wat is er veel gebeurd. De jaaroverzichten staan bol van moeiten en zorgen van individuele mensen, maar vooral ook van oorlogen, haat en nijd.  Het lijkt alsof er steeds meer dictators opstaan. Steeds vaker lees je van rechtsongelijkheid, van recht dat bewust kromgebogen wordt. Van moderne slavernij, zoals kleding en andere zaken waar kinderhanden lange dagen voor maakten, onder miserabele omstandigheden.

Eigenlijk richt ik dit commentaar vooral aan mezelf. Omdat ik er zelf vaak niet aan denk als ik op de preekstoel sta. Waar heb ik het over?

Als ik één ding geleerd heb in de jaren dat ik aan de TUA werk, is het dat de gemeente van de Here Jezus Christus er niet is voor zichzelf. Nee, de gemeente is er voor de Here God.

Welke liederen leren wij onze kinderen en jongeren aan?

Het is nog niet eens zo lang geleden: twintig, misschien dertig jaar terug dat er op veel protestants-christelijke basisscholen nog Psalmen en Gezangen werden aangeleerd aan de kinderen. Eerst uit de Oude Berijming, daarna verschoof het geregeld – zij het met de nodige discussie – naar de Nieuwe Berijming. Maar langzamerhand verdwenen de Psalmversjes uit de klaslokalen.

In de media duiken de laatste tijd geregeld stemmen op om alle gereformeerde kerken op een hoop te gooien en dan opnieuw in te delen. Op deze manier zou je kerken die bij elkaar passen samen kunnen laten werken en allerlei discussies kunnen voorkomen. De discussies gaan dan vooral over de hete hangijzers waarmee we zeker ook in onze kerken te maken hebben: vrouw in het ambt en homoseksualiteit. Je zou dan een kerkverband krijgen waar men voor de vrouw in het ambt is en een verband waar men tegen is. Hetzelfde geldt voor homoseksualiteit en er zouden meer thema's te verzinnen zijn.

Op het eerste gezicht lijkt dat best een aantrekkelijke optie. Langlopende discussies zijn voorbij en als kerken kunnen we ons op de toekomst richten. Geen oeverloos gepraat meer, maar vooruit!