Toen socioloog Leonard van ‘t Hul een jaar of vier geleden met zijn proefschrift aanving, kon hij niet vermoeden hoe actueel zijn onderwerp zou zijn ten tijde van zijn promotie op 7 oktober 2020. Op die dag promoveerde hij op het onderwerp: ‘Politieke onderhandelingen tussen de Nederlandse overheid en religieuze organisaties 1946-1996’. Korter gezegd, zijn studie handelt over de relatie tussen kerk en overheid. Het is lang geleden dat die relatie zo op scherp heeft gestaan als nu in de coronatijd. 

In opdracht van de generale synode heeft een commissie zich bezonnen op de impasse waarin de besprekingen geraakt zijn rond de vraag wat de kerk aan moet met de verschillende hantering van het besluit inzake vrouwelijke ambtsdragers uit 1998 en 2001.

Zijn de sociaal - economische, ecologische en medische crises waarin wij ons bevinden, kansen om te vernieuwen? Of zal het nieuwe normaal uiteindelijk toch gewoon het oude normaal blijken te zijn?

In mijn achtertuin, grenzend aan een drukke verbindingsweg, raakte ik niet bepaald hoopvol gestemd. Wat een druk verkeer! Wat een fijnstof! We draaien weer op volle toeren. Hebben we dan niks geleerd? Ik verlangde naar de rustgevende stilte van het begin van de coronatijd.    

Soms denk je na over wat je eigenlijk zegt. En vraag je je af of je de dingen wel goed zegt. Dat gebeurt me wel eens. Bijvoorbeeld als ik vertel over dingen die ik in een van de gemeenten waar ik werkte heb meegemaakt. Dan betrap ik me erop dat ik – bijna als vanzelf – praat over: ‘in mijn eerste gemeente.’ Of, ‘in een van mijn gemeentes.’

Ik denk dat iedereen snapt dat een dominee niet bedoelt te zeggen dat de gemeente waarover hij het heeft van hem is. We weten immers heel goed dat de gemeente niet van ons is, maar van God die haar kocht met het bloed van zijn Zoon en die door zijn Geest in die gemeente van Hem woont en werkt.