Ik kom er niet los van, van wat ik hoorde over Mahsa Amini, die door de moraalpolitie werd gearresteerd omdat ze haar hoofddoek niet volgens de voorschriften droeg. Ze werd zo geslagen dat ze na haar arrestatie in elkaar zakte, en na een paar dagen in het ziekenhuis overleed.

Mahsa Amini: sinds haar dood is het onrustig in Iran. Bij verschillende protesten zijn heel wat mensen omgekomen. De politie grijpt hard in, en de vrees is dat het straks, als de aandacht weer verzwakt, nog scherper zal worden. En hoe zal het dan gaan?

Ik kom er niet los van: ook niet omdat we in Hoogeveen (net als in andere plaatsen) kennis hebben gemaakt met mensen uit Iran die als vluchtelingen in Nederland verblijven. Verschillenden van hen wonen in het AZC, waar het lange wachten in hun procedure heel wat met hen doet. Want wat gebeurt er, ook innerlijk, als onzekerheid of je wel in Nederland mag zijn als een donkere dreiging boven je hangt? Wat gebeurt er als jij misschien straks wordt teruggestuurd – en je komt weer in Iran waar het nu …!

Het Nederlands Bijbelgenootschap publiceerde deze week een onderzoek naar het bijbelgebruik in Nederland en Vlaanderen. In 2017 was er ook zo’n onderzoek gehouden. De uitkomsten worden door het NBG enerzijds als hoopvol getypeerd: een aanzienlijk deel van de bevolking ziet de Bijbel als relevant. Aan de andere kant zijn er ook grote uitdagingen. Driekwart van de bevolking leest niet of nauwelijks in de Bijbel. Maar wat wellicht het meest in het oog springt is de uitkomst dat bijna de helft van de christenen die de Bijbel relevant vinden niet of nauwelijks de bijbel leest.

Misschien komt het je bekend voor. Je vertelt aan een vriend dat je een dagje uit gaat, of aan je moeder dat je op vakantie gaat en de reactie is meteen: ‘Geniet ervan.’ Vriendelijk dat mensen ons dat genieten toewensen. Maar soms gaat het wat ver. De goed bedoelde opmerking ‘geniet ervan’ kan agressieve vormen aannemen. In een restaurant of op een terrasje lijkt het verplicht. De serveerster zegt het in mijn beleving in elk geval meestal nogal dwingend: ‘Geniet ervan!’ Genieten als opdracht.

Ergens terecht natuurlijk, want al die leuke, lekkere dingen – die zijn een voorrecht. Je moet ervan genieten. Maar het lijkt soms wel alsof dat genieten een doel in zichzelf is geworden. We leven ons helemaal uit. We gaan een dagje uit. We gaan ergens een lekker hapje eten. We pakken een bioscoopje of gaan naar een musical. We gaan een nachtje weg. We bezoeken een festival. We gaan naar Zandvoort voor de Formule 1. We vliegen naar Qatar voor het WK voetbal. We gaan een weekendje naar Ibiza of New York. The sky is the limit.

Ik weet niet hoe u dat ervaart, maar het voelt vaak wat ongemakkelijk: in een restaurant zitten en samen bidden voor het eten. Hoe doet u dat? Doet u het nadat de serveerster is geweest om de bestelling op te nemen? Of wacht u totdat het voorgerecht op tafel staat?

De praktijk leert dat het vaak een stil gebed wordt, en laten we eerlijk zijn: vaak een wat korter stil gebed dan dat je thuis gewend bent. Je voelt de ogen van de mensen van het tafeltje naast je haast naar je kijken, of beeld je je dat in?