Na elke vakantie scan ik de krantenkoppen. Ook na de herfstvakantie. Twee onderwerpen springen eruit. Allereerst de preek van ds. Paul Visser, waarin hij verbanden legt tussen het coronavirus, de grote herstart en het beest uit Openbaringen. Met de grote herstart wordt het plan van de machtigen van de aarde bedoeld om de wereldeconomie, het klimaat, de gelijkheid, de technologie en de politiek drastisch te hervormen. Dit plan is voer voor  complotdenkers, maar die overtuigen me niet. Nog niet tenminste, maar ik houd wel mijn ogen en oren open. En dat is precies wat ds. Visser met zijn preek bedoelde: soms moet je je ogen goed opendoen om te zien wat er gaande is. Of wat er gaande is te maken heeft met het beest van Openbaringen, betwijfel ik. Dat beest is antigoddelijk en dat kan ik van de coronamaatregelen niet zeggen. Als ds. Visser concludeert, dat we het als christenen mogelijk zwaar te verduren krijgen en dat er ontwikkelingen kunnen komen waardoor je wordt uitgesloten, dan verbaas ik me daar niet over. Heeft Jezus niet zelf gezegd, dat zijn volgelingen door de ongelovige wereld gehaat zullen worden? En toch zijn we meer dan overwinnaars. Topmodel Doutzen Kroes heeft de preek op Instagram gedeeld met haar bijna vier miljoen volgers. En de preek werd zelfs in Op1 besproken. Dan heb je het goed gedaan, vind ik.                      

Soms lees je iets waarvan je denkt: ‘ja, daar gaat het toch eigenlijk om.’

Onlangs las ik de woorden: ‘er is geen andere kerk dan de kerk die door God de wereld ingezonden is.’

Ik moest meteen denken aan alles wat er vandaag de dag speelt in de kerken waartoe wij behoren. Dat is best heel wat. En het maakt ook heel wat los. En ik begrijp er ook een heleboel van. Er moet ook serieus over nagedacht worden. Omdat de kerk niet van ons is, maar van Christus.

Onlangs vergaderde de classis Leeuwarden. De verslagen vanuit de classiskerken geven altijd allereerst reden tot dankbaarheid. De kerk bestaat nog; en toch niet verteerd! God gaat nog met ons verder. En Hij wil ons nog gebruiken in zijn eeuwig koninkrijk.

Voor die dienst is niet beslissend dat je naar de inschatting van de wereld geslaagd bent. Wel dat je eenvoudig je vertrouwen op Christus stelt. Aan het begin van de classisvergadering werd bij de opening opgemerkt dat wij lijken op dat jongetje dat eens met enkele broden en visjes bij de Heiland stond: hoe kan daarmee een grote menigte worden gevoed? We mogen echter veel van Jezus verwachten. Gelukkig die 'al zijn hulp en kracht' alléén van Hem verwacht!

Op zondag 03 oktober besteden we als kerken (extra) aandacht aan de band tussen Israël en de kerk. De ondertitel van het werk van 'onze' Deputaten luidt 'Voorgoed verbonden' - om de onopgeefbare band tussen Israël en de kerk te benadrukken.

In de PKN woedt al een aantal jaar een discussie over de vraag of de woorden 'onopgeefbaar verbonden' over de verhouding tussen Israël en de kerk nog wel adequaat zijn. Dwing je mensen - door dergelijke uitdrukkingen te gebruiken - niet tot een bepaald soort solidariteit met de staat Israël en dus ook met de politiek van Israël? En een wezenlijke vraag daarbij is, wat je onder 'Israël' moet verstaan: het oude volk van de Joden, de staat Israël sinds 1948 of een genuanceerder antwoord.