Half januari. Het is winter. De herfst ligt achter ons, het deprimerende seizoen waarin alles dood gaat, zo lijkt het wel. Het almaar donkerder worden is voorbij, we gaan de lente tegemoet. Je merkt dat de dagen weer langer worden, dat het lichter wordt. De zon wordt krachtiger, bollen beginnen uit te lopen, de eerste sneeuwklokjes komen voorzichtig tevoorschijn. Nog even, en de natuur komt weer tot leven. Dat geeft nieuwe hoop.

Waarin we elkaar ook hoop kunnen geven, is tijdens de jaarlijkse Week van gebed voor eenheid van christenen, die de volgende week, van 17 tot 24 januari, wordt gehouden.

Gelukkig nieuwjaar allemaal.

Het lijkt me een goed moment om dat eens te benadrukken. We leven in een tijd waarin er zoveel aan de hand is. In de politiek van Amerika en in die van ons land. De eerste waarschuwingen voor een derde coronagolf staan alweer in de krant. Ziekenhuizen en verpleeghuizen zien december met angst en beven tegemoet. De vluchtelingenkampen blijven vol, mensen moeten leven onder erbarmelijke omstandigheden. De kerkdiensten staan onder druk, het pastoraat moet bijna opnieuw worden uitgevonden. En dan nog…….

We hebben dit jaar twee moeilijke kerstcadeautjes gekregen, in de vorm van twee boeken. Het eerste boek gaat over mijn woonplaats: Urk. Het heet ‘De ontdekking van Urk’. Het is geschreven door de Belgische journalist Matthias Declercq. Tien jaar geleden kwam hij op Urk om een reportage te maken. Hij kon Urk niet meer uit zijn gedachten krijgen. Nu kwam hij weer terug, hij wilde vat krijgen op het dorp. Een halfjaar heeft hij in onze gemeenschap gewoond. Hij keek, voelde, sprak, luisterde, analyseerde en studeerde. In zijn boek fileert hij onze Urker gemeenschap. Naast verwondering en waardering, brengt hij veel, heel veel pijnlijke zaken aan het licht. Zaken waar wij liever voor wegkijken. Bijvoorbeeld al die jongeren die zich overgeven aan alcohol en drugs en aan nog veel meer. Verschrikkelijk. Maar ook wij ouderen zijn niet vrij te pleiten. De Belgische journalist is geen christen. Dat is natuurlijk een beperking als je een christelijke gemeenschap wil doorgronden. Maar zonden zijn zonden. En zonden moeten onder ogen worden gezien. Zonden moeten worden beleden. Het lezen van ‘De ontdekking van Urk’ was een soort martelgang voor me. Ik wilde zo graag dat het anders was.

Dat is de vraag die ik me stel als ik om me heen kijk naar wat er in de samenleving van vandaag allemaal gaande is, als het gaat om ongelijkheid, om discriminatie, om vreemdelingenhaat. Zien we het wel?

In de jaren dat we in Mozambique woonden, adopteerden mijn vrouw en ik twee kinderen. Ze werden ons in handen gelegd, en wij zagen daar de hand van God in. Hij vertrouwde ze aan ons toe, om van te houden en voor te zorgen.