Het kan niemand ontgaan zijn, het voorjaar hangt in de lucht. Heerlijk om weer even in het zonnetje te kunnen zitten, ook al kan het nog best behoorlijk fris zijn. De bomen en planten laten frisse en nieuwe blaadjes zien. Bij ons is de bloei van de magnolia het teken dat het echt richting warmer weer gaat. Prachtig om het proces van knop tot bloem van dag tot dag mee te maken.

De profetische uitspraak: ‘Het is God of de afgoden,’ van de christenfilosoof prof. dr. ir. H. van Riessen (1911-2000) heb ik altijd onthouden. We zien zijn woorden nu letterlijk in vervulling gaan. Europa heeft, met Nederland als koploper, de God van Israël vaarwel gezegd. Oosterse godsdiensten vulden al snel het vacuüm op dat hierdoor was ontstaan en ook het oude heidendom begon weer aan onze deuren te rammelen.

Nog een paar weken en dan vieren we opnieuw het Paasfeest. Dat betekent dat we voor wat betreft het kerkelijk jaar in de lijdenstijd zitten. De veertigdagentijd. Een tijd van bezinning.
Jongeren van onze gemeente hebben vorig jaar het initiatief genomen om een Paaspodcast te maken en ook dit jaar was dat het geval. Elke morgen kan je de dag beginnen met een gedachte, een meditatie en vaak een lied. Allerlei gemeenteleden, jong en oud,  dragen bij aan deze podcast en wij mogen ernaar luisteren en bemoedigd worden.

Als ik vanuit mijn studeerkamer naar buiten kijk, zie ik een witte wereld. Begin februari viel er in het noorden van Nederland sneeuw. Het is een poosje koud, zo rond het vriespunt, waardoor de sneeuw blijft liggen. Strooiwagens rijden regelmatig door de straat, de kinderen hebben plezier en laten we eerlijk zijn: een witte wereld is een mooi gezicht.