Al decennia lang wordt er discussie gevoerd over de zondag en hoe we daar naar Gods wens invulling aan ‘mogen’ geven. Tientallen boeken zijn er over volgeschreven en diverse professors hebben hun standpunt er al over uiteengezet. De discussie erover houdt nooit op en laait zo af en toe weer flink op. Voorstanders van de zondagsrust verwijzen naar de tien geboden uit Exodus 20, tegenstanders ervan (of liever: mensen die de wet wat vrijer interpreteren) beroepen zich bijvoorbeeld op de woorden die de apostel Paulus spreekt in Romeinen 14.

Wel meedoen aan een (commercieel) hardloopevenement op zondag of niet? En drink je dan na afloop wel of niet een pilsje op het terras? Ga je op zondag naar een pretpark of naar de film? Koop je een ijsje bij de snackbar? Is het acceptabel om op zondag televisie te kijken of… te surfen op het internet? Bij al deze vraagstukken spitst de discussie zich erop toe of er al dan niet gewerkt ‘mag’ worden op zondag. En, het is nu eenmaal zo: zoveel mensen, zoveel meningen. Ook binnen de christelijke gereformeerde kerk zijn er verschillende standpunten. Uitersten zelfs. Voor de één kan en mag bijna alles op zondag, voor de ander biedt de zondag zeer weinig ruimte.

De zondag staat synoniem voor rustdag, de dag van de Heer. Een dag waarop de heiliging van God centraal dient te staan. Essentieel daarmee zijn de kerkgang, het lezen in Gods Woord (de Bijbel), overdenking en aanbidding. De CGK-kerkorde is zeer duidelijk over de ‘dag des Heren’. Artikel 64 zegt erover: ,,De kerken worden dringend opgeroepen tot getrouwe heiliging van de zondag. Uitgezonderd de werken van barmhartigheid en liefdadigheid en de noodzakelijke zondagsarbeid zal men arbeid en handel nalaten.’’ Duidelijk en helder dus: weinig ruimte voor vrije of ruimere interpretatie.

Jammer genoeg zie je de grenzen steeds verder vervagen. Ook binnen onze eigen kerk is er door de jaren heen meer vrijheid ontstaan. Waar er tot vijftig à zestig jaar geleden in z’n geheel geen ruimte was voor ontheiliging van de zondag, is er deze ruimte vandaag de dag helaas wel. Het is belangrijk dat we ons bewust zijn van onze eigen verantwoordelijkheid. Binnen ons gezin en binnen de gemeente. Wat willen we uitstralen? Waar staan we samen voor? Welke plek geven we God in ons leven? Als we hier een eensgezind geluid laten horen, wordt de discussie over de zondagsrust al een stuk eenvoudiger.

Henri Scholing, Noordscheschut

Wie kent het verschijnsel niet: de app. Menigeen maakt met tablet of smartphone gebruik van een app, een mobiele applicatie. Handige programmaatjes om het leven te veraangenamen. Ik maak zelf van die apps dankbaar gebruik. Kalender-app. Navigatie-app. Lees-app. Nieuws-app. Schaak-app. Je kunt zo gek niet bedenken of er is wel een app voor bedacht. En wie een goede en populaire app bedenkt en daar per gebruiker een klein eenmalig bedragje voor vraagt, loopt aardig binnen.

Mijn vrouw en ik gaan kamperen. Niet dat het u zal interesseren. Duizenden doen dat immers. Toch meld ik dit gebeuren als beeld van wat kerk-zijn vandaag zou moeten zijn. Eerder werd al  eens gezegd: ‘De kerk is geen ziekenhuis maar een veldhospitaal.’ Daarmee wordt bedoeld dat de kerk zich dichtbij de gekwetste en de gewonde mens moet begeven. En ook, dat deze mens niet allereerst naar de kerk komt, maar dat de kerk naar die mens uit moet gaan.

Twee weken geleden hield minister Frans Timmermans (Buitenlandse Zaken) in de Tweede Kamer een sterk betoog tegen antisemitisme, racisme, discriminatie en islamofobie. Hij sprak over demonen die ons in Europa al jarenlang achtervolgen: 'Als het slecht gaat, zoeken we een zondebok. Joden, zigeuners en tegenwoordig ook vaak moslims.' Een grote bedreiging: Het zit in ieder mens om de ander weg te zetten. 'Maar', aldus de minister, 'het is de triomf van de menselijkheid om dat te overwinnen, om dat niet toe te laten'.