Soms dringt iets plotseling tot je door. Iets dat al lang sudderde. Een paar maanden geleden las ik in de krant over de  ramadan die aanstaande was. De heilige maand van de moslims. De ramadan is een van de vijf pilaren van de islam. Van zonsopgang tot zonsondergang wordt er een maand lang niet gegeten en niet gedronken. Ik had ook gehoord dat er mensen waren die al die dertig dagen samen kwamen om voor de moslims te bidden. En ineens dacht ik, daar wil ik aan meedoen. Waarschijnlijk kwam het doordat ik regelmatig in contact was met  verschillende moslimfamilies. Van een afstand is het niet moeilijk om af te rekenen met al die buitenlanders en in het bijzonder met de moslims. Het voelt ook bedreigend. Maar als je dichterbij komt wordt het oordelen een stuk moeilijker. Net als in dat verhaal van de Barmhartige Samaritaan. Die priester en die Leviet maakten zich er makkelijk vanaf: gewoon uit de buurt blijven. Maar door de gelijkenis maakt Jezus ons duidelijk dat uit-de-buurt-blijven niet onze opdracht is.

Maandag 12 augustus 2013 overleed toch nog plotseling prins Friso, de tweede zoon van prinses Beatrix en prins Claus. Na het skiongeval in februari 2012 was hij nooit meer bij kennis geweest. Uiteindelijk werd dit ongeluk hem fataal. Net als bij zijn voorvader waarnaar hij vernoemd was. Johan Willem Friso, prins van Oranje, stadhouder van Friesland. Die kwam om op 14 juli 1711 bij de oversteek van het Hollands Diep bij Moerdijk. Een plotselinge windvlaag deed het schip kapseizen met als tragisch gevolg dat de prins verdronk.  De begrafenis van onze Friso vond in besloten kring plaats. Dat is goed aangevoeld, want Friso hoorde vooral bij zijn moeder, bij zijn broers, bij zijn echtgenote en bij zijn kinderen.

Nee, ik ga deze plek niet gebruiken om te praten over mijn of uw domheid. Als het om mijn domheid gaat zou deze column al te kort zijn. Waar ik dan wel over wil schrijven? Over de Berlijnse Dom. Ja, als een mens op vakantie gaat dan ziet en hoort hij nog eens wat. En zo ook ondergetekende. Van buiten gezien is het zeker niet het indrukwekkendste gebouw. Maar loop je naar binnen – voor een schappelijk aantal euro’s mag dat – dan heb je even ogen te kort. Als ik een Rooms-katholieke kerk of kathedraal binnenstap word ik over het algemeen overvallen door pracht en praal. Mooie beelden. Gebrandschilderde ramen. Plekken waar wat kaarsjes branden. Je wordt in de gewijde stilte vanzelf ook wat stil, devoot. Het bijzondere is dat de Berlijnse Dom geen Rooms-katholieke kerk is maar een luthers-gereformeerd kerkgebouw. Het is een protestantse kerk waar je ‘u’ tegen zegt. Prachtige ramen, beelden van o.a. Luther en Calvijn. Een indrukwekkende koepel waarin de Bergrede met de acht zaligsprekingen zijn afgebeeld. En niet te vergeten een indrukwekkend orgel. Werkelijk een prachtige kerk. Klim naar boven – die gelegenheid is er – en jou wordt een prachtig uitzicht over Berlijn geboden. Daal af in de crypte waar vele vorsten en hun familie zijn bijgezet. In die duistere crypte liep ik rond. En terwijl ik naar de kisten keek werd mijn oog getrokken door een beeldhouwwerk. Een kruis, een doek erover gedrapeerd, een engel daarvoor. De engel komt me vanaf het kruis groetend tegemoet lopen. Eronder staan de woorden: ER IST NICHT HIER. ER IST AUFERSTANDEN. Hij is hier niet. Hij is opgestaan.

Onlangs bezocht ik het Drents Museum te Assen. Daar zijn op dit moment fragmenten van de Dode Zeerollen te bezichtigen, waaronder Bijbelse manuscripten. Ze zijn ruim tweeduizend jaar oud. Documenten die getuigen van God. Gevonden in 1947 en 1956 in de grotten nabij Qumran.

Het museum herbergt ook de zogenaamde veenlijken die in het Drentse veenmoeras hebben gelegen. Eén veenlijk wordt Het meisje van Yde genoemd. Ook een slordige tweeduizend jaar oud. Een meisje dat door geweld om het leven is gebracht. Als offer, voor straf of om andere redenen. Zestien lentes jong werd ze gedood en in het moeras geworpen. Gevonden in 1897.