Dat is de vraag die ik me stel als ik om me heen kijk naar wat er in de samenleving van vandaag allemaal gaande is, als het gaat om ongelijkheid, om discriminatie, om vreemdelingenhaat. Zien we het wel?

In de jaren dat we in Mozambique woonden, adopteerden mijn vrouw en ik twee kinderen. Ze werden ons in handen gelegd, en wij zagen daar de hand van God in. Hij vertrouwde ze aan ons toe, om van te houden en voor te zorgen.

Meestal kan ik gemakkelijk relativeren en wind ik me niet te veel op. Maar er zijn ook momenten dat het lezen van de krant me teveel wordt. En steeds meer wind ik me op over een algemeen gebrek aan solidariteit.

Ook al heeft ons kerkblad qua vorm en lay-out een metamorfose ondergaan, de doelstelling is gelijk gebleven: onderlinge opbouw. Deze opbouw bestaat voor een belangrijk deel uit het dienen van de onderlinge verbondenheid in de eenheid van het geloof. En we zeggen er dan bij: op de grondslag van de heilige Schrift en de gereformeerde belijdenis.

We zijn als kerken en kerkleden binnen het ressort van de particuliere synode van het Noorden aan elkaar gegeven. Daarnaast zijn wij ook binnen een plaatselijke gemeente aan elkaar gegeven als broeders en zusters. En dan kunnen we ook zeggen dat we als leden van verschillende gemeenten aan elkaar gegeven zijn.

Je hebt al een tijdje wat vage klachten. Je been sleept wat, je vergeet steeds vaker waar je iets nog maar neergelegd hebt, je voelt zo nu en dat een trilling in je hand… Eerst besteed je er geen aandacht aan, maar als het niet overgaat breng je toch maar eens een bezoekje aan de huisarts. Die zet een reeks onderzoeken in gang en na kortere of langere tijd krijg je de uitslag: chronisch ziek. MS, Alzheimer, Parkinson, of iets anders. Je wereld staat op zijn kop, want chronisch ziek betekent nooit meer beter worden. In de loop van de tijd zullen de klachten alleen maar verergeren. Je werk kun je na verloop van tijd niet meer doen, je wordt afgekeurd en moet leven van een uitkering.