We moeten rennen om de tram te halen. Ja, we weten dat mondkapjes nu in het openbaar vervoer verplicht zijn, maar door  de haast zijn we het even vergeten. Dus maakten we in de tram het zakje open dat we die morgen net gekocht hebben. Het duurt even. Dat levert ons een fikse vermaning op van de trambeambte. ‘U moet de mondkapjes opzetten voor dat u de tram instapt. U bent nu al twee minuten in de tram en u hebt anderen en uzelf in die tijd in gevaar gebracht’. Ze gaat nog even zo door, maar we kunnen haar niet goed volgen vanachter haar plastic bastion en we zijn druk met onze mondkapjes. Ik zal niet zeggen dat ze erg onvriendelijk was, maar ze sprak ons wel toe als kleuters. Wel even wennen zo'n mondkapje. Je bril raakt gelijk beslagen en het bezorgt je ook een wonderlijk gevoel. Plotseling voel je je medewerker van een  chirurgische team. Weinig mensen houden het op als ze de tram uitstappen.

Vorige week heeft het moderamen van onze generale synode aan de kerkenraden binnen ons kerkverband een brief gestuurd met de vraag op zondag 7 juni in het bijzonder in de voorbede aandacht te geven aan de situatie waarin ons land en de wereld zich momenteel bevinden. Op die zondag zou dan ook gedankt kunnen worden voor het goede dat God ons geeft in deze tijd, zoals goede gezondheidszorg en bewaring.

Het wordt nu gelukkig weer wat rustiger, maar Amerika kookte van woede. En de wereld protesteerde sympathiek mee na de dood van George Floyd, een 46-jarige zwarte inwoner van Minneapolis. Een politieman hield minutenlang zijn knie op Floyds keel, waardoor hij stikte. Het werd gefilmd, het ging de wereld over en veroorzaakte overal grote woede. In de VS werd dagenlang overdag vreedzaam geprotesteerd en ’s nachts geplunderd en brand gesticht. Het ging niet meer om de dood van Floyd, maar meer algemeen om het honderden jaren oude racisme in de VS, de achterstelling van de zwarte inwoners vooral in de economie, het rechtssysteem en in de gezondheidszorg.   

Ik moet vaak denken aan al die kinderen die overal op aarde meegesleurd worden. In het land waar ze geboren werden, is het niet meer veilig, en daarom zijn ze door hun ouders meegenomen op hun vlucht: weg uit de ellende, weg uit het geweld, weg uit het gevaar. Die kinderen kunnen daar niets aan doen.

Ze zijn geboren in een wereld waar het ‘hart’ uit verdwenen is. Ze leven in een wereld en in omstandigheden waarin het geen zin lijkt te hebben om te dromen, omdat de hoop waarover het in dromen gaat al kapotgeslagen werd, nog voordat er gedroomd kon worden.