Onlangs vergaderde de classis Leeuwarden. De verslagen vanuit de classiskerken geven altijd allereerst reden tot dankbaarheid. De kerk bestaat nog; en toch niet verteerd! God gaat nog met ons verder. En Hij wil ons nog gebruiken in zijn eeuwig koninkrijk.

Voor die dienst is niet beslissend dat je naar de inschatting van de wereld geslaagd bent. Wel dat je eenvoudig je vertrouwen op Christus stelt. Aan het begin van de classisvergadering werd bij de opening opgemerkt dat wij lijken op dat jongetje dat eens met enkele broden en visjes bij de Heiland stond: hoe kan daarmee een grote menigte worden gevoed? We mogen echter veel van Jezus verwachten. Gelukkig die 'al zijn hulp en kracht' alléén van Hem verwacht!

Op zondag 03 oktober besteden we als kerken (extra) aandacht aan de band tussen Israël en de kerk. De ondertitel van het werk van 'onze' Deputaten luidt 'Voorgoed verbonden' - om de onopgeefbare band tussen Israël en de kerk te benadrukken.

In de PKN woedt al een aantal jaar een discussie over de vraag of de woorden 'onopgeefbaar verbonden' over de verhouding tussen Israël en de kerk nog wel adequaat zijn. Dwing je mensen - door dergelijke uitdrukkingen te gebruiken - niet tot een bepaald soort solidariteit met de staat Israël en dus ook met de politiek van Israël? En een wezenlijke vraag daarbij is, wat je onder 'Israël' moet verstaan: het oude volk van de Joden, de staat Israël sinds 1948 of een genuanceerder antwoord.

Soms lees je iets waarvan je denkt: ‘ja, daar gaat het toch eigenlijk om.’

Onlangs las ik de woorden: ‘er is geen andere kerk dan de kerk die door God de wereld ingezonden is.’

Ik moest meteen denken aan alles wat er vandaag de dag speelt in de kerken waartoe wij behoren. Dat is best heel wat. En het maakt ook heel wat los. En ik begrijp er ook een heleboel van. Er moet ook serieus over nagedacht worden. Omdat de kerk niet van ons is, maar van Christus.

Toen in Afghanistan opnieuw een zelfmoordaanslag van de IS was verzuchtten we: Houdt het nu nooit op? Alweer een aardbeving in Haïti, de plek waar steeds de klappen vallen. Het steeds maar weer fout gaan van dingen doet me denken aan de repeterende breuk. Je weet wel: zo’n staartdeling die niet op nul uitkomt.

Vroeger op school vond ik ze wel leuk, de staartdelingen. En op de lagere school kwamen ze altijd uit, als je het goed deed. Daar zorgde de onderwijzer wel voor. We deden niet aan repeterende breuken. Dat de geschiedenis zich herhaalt was een besef dat pas later indaalde.