Ik. Eigenlijk kan dat helemaal niet, een commentaar beginnen met het woordje ik. Wat blijft er dan over van de objectiviteit? Maar ik laat het toch nog maar even staan.

De laatste weken worden we regelmatig geconfronteerd met berichten vanuit Canada. Het land waar ik altijd een speciaal gevoel bij heb, omdat ik er een paar jaar heb gewoond.

De Maple Leaf-bomen op ons erf herinneren me er voortdurend aan. Voor mijn omgeving zijn het natuurlijk gewone esdoorns, maar voor mij hebben ze toch iets speciaals.

Op 9 juni jl. kregen (de) predikanten van onze kerken een e-mail toegestuurd die was ondertekend door een viertal collega's. In deze e-mail spreken deze collega's over ontwikkelingen in onze kerken die hun zorgen baren.

Zij wijzen op de uitspraak van onze generale synode in 1998 aangaande vrouw en ambt. Deze uitspraak was dat het traditionele standpunt van onze kerken aangaande de dienst van vrouwen in de kerk Schriftuurlijk is. Naar aanleiding van revisieverzoeken is deze uitspraak bevestigd door de synode van 2001.

Ketenen Gebroken. Dat betekent dit woord in de Surinaamse taal Sranantongo. De naam duidt de jaarlijks terugkerende feestdag aan op 1 juli ter viering van de afschaffing van de slavernij in 1863.

Slavernij is hot. De besturen van de vier grote steden willen 1 juli uitroepen tot nationale herdenkingsdag van de afschaffing van de slavernij. Onderzoek naar ons slavernijverleden heeft aangetoond, dat een groot percentage van de stadsbestuurders van toen directe belangen had in slavenhandel en in aan slavernij geproduceerde goederen. Veel stadsbestuurders waren eigenaar van een of meerdere plantages in de Nederlandse koloniën. Opvallend in dat onderzoek is het woord verwevenheid. Verwevenheid van de bestuurlijke en zakelijke elite met slavernij. 

Ik moet er nogal eens aan denken.

Het speelt alweer aardig wat jaren terug, in de jaren dat Europa nog verdeeld was in een oostelijk en een westelijk blok. Twee theologen waren met elkaar in gesprek. De ene kwam uit een kerk in het “vrije” Westen en de andere kwam uit een kerk in het Oosten, waar ze te maken hadden met onvrijheid.

Het gesprek ging over wat een kerk nou tot kerk maakt. De theoloog uit het Westen wees daarbij op wat er gezegd wordt in de Nederlandse Geloofsbelijdenis: het gaat om de prediking van het Woord, om de bediening van de sacramenten, en om het handhaven van de tucht. Zijn gesprekspartner uit het Oosten was het daar helemaal mee eens, maar voegde er, vragend, nog wel wat aan toe. ‘Want,’ zei hij, ‘hoe zit het met het lijden?’ Hoort dat er niet ook bij?