Laten we maar gelijk met de deur in huis vallen. Er is een gezegde uit de oudheid dat luidt: ‘Iedere man heeft reden om zich te schamen.’ Oei, dat is even slikken. Het doet zeer, maar het lijkt me niet ver van de waarheid. Schamen staat in onze cultuur  niet meer hoog aangeschreven. Eigenlijk waren we de schaamte al voorbij. We zijn nu meer van ‘open en bloot’ en ‘alles moet kunnen’. We dachten dat we daarmee de vrijheid wonnen. En in zekere zin was dat ook het geval, het bleek alleen op te gaan voor een kleine groep mensen. Een groep die zich al veel kon veroorloven. Mensen met macht en invloed kregen nog meer macht. 

Volgende week zondag is het hulpverleningszondag. We krijgen informatie en er zijn verschillende doelen waarop we geattendeerd worden, om handen en voeten te geven aan Gods liefde. Dat zal best allemaal goed gaan, en ik beveel het ook van harte aan.

Wat mij momenteel (weer) echt bezighoudt is de situatie die nu al zo lang duurt, en waarvan we bij vlagen nog beelden meekrijgen. In mijn beleving echter al aardig wat minder. Maar de situatie is er nog steeds. Ik denk aan al die kinderen die van hot naar haar worden meegesleurd over deze wereld. In het land waar ze geboren werden, is het niet meer veilig, en daarom zijn ze door hun ouders meegenomen op hun vlucht: weg uit de ellende, weg uit het geweld, weg uit het gevaar. Die kinderen kunnen daar niets aan doen. Ze zijn geboren in een wereld waar – laat ik het zo zeggen – het hart uit verdwenen is. Ze leven in een wereld en in omstandigheden waarin het geen zin lijkt te hebben om te dromen, omdat de hoop waarover het in dromen gaat al kapotgeslagen werd, nog voordat er gedroomd kon worden.

Corona en de gezinssituatie maken dat ik me meer dan anders richt op wat men met verschillende termen aanduidt als het einde, de laatste reis, of het sterven.

Sommige goedbedoelende mensen zeggen soms: het komt wel goed. Blijf bidden. Er komt vast wel een nieuw medicijn. De Heer doet nog altijd wonderen. Zouden die mensen misschien wíllen dat het goed met je gaat? En dat je bidt, vecht en sterk bent? Maar de tumoren blijven groeien. En waarom zou het nu wel goed, of zelfs beter gaan? Omdat wij opstaan tegen kanker? Omdat opgeven geen optie is? Maar wat als de kanker sterker is en ik moét opgeven? Kunnen wij nog accepteren dat veel mensen moeten opgeven, omdat ze zó ziek zijn, dat ze doodgaan? En moeten we doodzieke mensen niet ook gunnen (accepteren), dat ze doodziek zijn en dat ze daar verdriet over hebben?   

Op het moment dat ik dit commentaar schrijf, is ons land volledig in een lockdown. De kerkdiensten vinden zonder of met heel erg weinig mensen plaats en het openbare leven ligt grotendeels stil. Dat allemaal omdat de dreiging van de omikron-variant van het corona-virus groot is en de zorg zomaar weer overbelast zou kunnen gaan worden. Dat willen we natuurlijk niet.