Regelmatig lezen we in het kerkblad een interview met een predikant, vanwege een jubileum. 25 jaar, of soms 40 of 50 jaar predikant. Wat bijzonder om voor zo lange tijd de HERE, de Koning van de kerk, te mogen dienen. In de interviews met de jubilerende dominees komen vaak deze woorden naar voren: ‘dankbaarheid’, ‘verwondering’ en ‘soli Deo gloria’.

Bestaat een 1-jarig jubileum ook, vroeg ik me af. Op 15 mei 2021 mocht ik bevestigd worden. Heel bijzonder: geknield onder een open Bijbel, de handoplegging, de zegen, en zo verbonden worden als predikant en gemeente. En op 16 mei preekte ik; nu niet meer als student of kandidaat, maar voor het eerst als dominee. Bijzonder om daar op terug te kijken: voor het eerst de zegen van de HERE meegeven aan de gemeente.

Eind maart 2022 verscheen het derde rapport van het Sociaal Cultureel Planbureau over religie in Nederland. Het rapport draagt de titel 'Buiten kerk en moskee' en focust zich met name op de zogenaamde 'religious nones', de mensen die aangeven niet bij een kerk of moskee te horen. Het rapport noemt twee groepen: 'agnosten en atheïsten' en 'mensen die niet bij een traditionele geloofsgemeenschap horen'.

Soms proef je het stilletjes tussen de regels door. Dat het eigenlijk best lastig is om echt handen en voeten te geven aan het evangelie.

Neem nou de asielzoekers. We hebben al heel wat jaren te maken met een stroom van vluchtelingen die, uit heel wat verschillende landen vandaan, de weg naar Nederland hebben gevonden. En die – steeds meer – ook de weg naar de kerken vinden. Soms omdat ze in hun thuisland al christen waren, soms ook omdat ze hier Christus leerden kennen. En dan zoeken ze aansluiting bij een kerkelijke gemeente. Omdat je nou eenmaal niet op je eentje geloven kunt.

Er zijn boeken vol geschreven over oorlog. Geschiedenisboeken, verklarende boeken, ook kinderboeken. Van Hollandse jongens in de Franse tijd, Van Hollandse jongens in de Duitse tijd, Oorlogswinter. Zo maar drie titels. Kinderboeken, die kinderen inleiden in hoe de oorlog was. Die hen informeren over de realiteit van de oorlog. Waarmee hun wereldbeeld wordt gevormd en zij zich een beeld kunnen vormen van wat oorlog was. Terugkijkend en van afstand.

Dé oorlog
‘Heb jij de oorlog meegemaakt?’, vroeg mijn moeder, toe ze zelf al behoorlijk op leeftijd was en een beetje verward. ‘Nee,’ was mijn antwoord, ‘Niet de oorlog die Mem bedoelt.’ Geen enkele trouwens. De oorlogen en geruchten van oorlogen zijn ófwel lang geleden ófwel ver van het bed.
Dé oorlog. De Tweede Wereldoorlog, volgend op de Eerste Wereldoorlog. Dat zijn de oorlogen die wij ons – via onze ouders en grootouders – kunnen herinneren. Die zitten in het collectief geheugen. We weten alles van Hitler, Eichmann, Himmler, Auschwitz. We hebben er met zijn allen van geleerd: dit mag nooit meer gebeuren. Koester en vier de vrijheid!