De wereld is vol van goede en slechte zaken. Het is aan ons dat te kunnen onderscheiden. Makkelijk zat, toch? Rellen tijdens de avondklok? Niet goed. Weg ermee! Opstand in Rusland tegen dat regime? Dat dit hardhandig wordt aangepakt? Niet goed. Weg ermee! Demonstraties voor dit en tegen dat? Daar ben ik het niet mee eens? Weg ermee! Dat zou maar zo ook onze mening kunnen zijn.

Half januari. Het is winter. De herfst ligt achter ons, het deprimerende seizoen waarin alles dood gaat, zo lijkt het wel. Het almaar donkerder worden is voorbij, we gaan de lente tegemoet. Je merkt dat de dagen weer langer worden, dat het lichter wordt. De zon wordt krachtiger, bollen beginnen uit te lopen, de eerste sneeuwklokjes komen voorzichtig tevoorschijn. Nog even, en de natuur komt weer tot leven. Dat geeft nieuwe hoop.

Waarin we elkaar ook hoop kunnen geven, is tijdens de jaarlijkse Week van gebed voor eenheid van christenen, die de volgende week, van 17 tot 24 januari, wordt gehouden.

Toen ik in 1999 op Eerste Paasdag samen met vier anderen belijdenis deed, werd die dienst opgenomen en een week later uitgezonden op landelijke televisie. Dat was een heel spektakel. Onze dominee moest twee of drie keer op cursus naar Hilversum. De dienst werd tot op de laatste komma voorbereid en stond letter voor letter in een draaiboek.

We hebben dit jaar twee moeilijke kerstcadeautjes gekregen, in de vorm van twee boeken. Het eerste boek gaat over mijn woonplaats: Urk. Het heet ‘De ontdekking van Urk’. Het is geschreven door de Belgische journalist Matthias Declercq. Tien jaar geleden kwam hij op Urk om een reportage te maken. Hij kon Urk niet meer uit zijn gedachten krijgen. Nu kwam hij weer terug, hij wilde vat krijgen op het dorp. Een halfjaar heeft hij in onze gemeenschap gewoond. Hij keek, voelde, sprak, luisterde, analyseerde en studeerde. In zijn boek fileert hij onze Urker gemeenschap. Naast verwondering en waardering, brengt hij veel, heel veel pijnlijke zaken aan het licht. Zaken waar wij liever voor wegkijken. Bijvoorbeeld al die jongeren die zich overgeven aan alcohol en drugs en aan nog veel meer. Verschrikkelijk. Maar ook wij ouderen zijn niet vrij te pleiten. De Belgische journalist is geen christen. Dat is natuurlijk een beperking als je een christelijke gemeenschap wil doorgronden. Maar zonden zijn zonden. En zonden moeten onder ogen worden gezien. Zonden moeten worden beleden. Het lezen van ‘De ontdekking van Urk’ was een soort martelgang voor me. Ik wilde zo graag dat het anders was.