Soms lees je iets waarvan je denkt: ‘ja, daar gaat het toch eigenlijk om.’
Onlangs las ik de woorden: ‘er is geen andere kerk dan de kerk die door God de wereld ingezonden is.’
Ik moest meteen denken aan alles wat er vandaag de dag speelt in de kerken waartoe wij behoren. Dat is best heel wat. En het maakt ook heel wat los. En ik begrijp er ook een heleboel van. Er moet ook serieus over nagedacht worden. Omdat de kerk niet van ons is, maar van Christus.
Op zondag 03 oktober besteden we als kerken (extra) aandacht aan de band tussen Israël en de kerk. De ondertitel van het werk van 'onze' Deputaten luidt 'Voorgoed verbonden' - om de onopgeefbare band tussen Israël en de kerk te benadrukken.
In de PKN woedt al een aantal jaar een discussie over de vraag of de woorden 'onopgeefbaar verbonden' over de verhouding tussen Israël en de kerk nog wel adequaat zijn. Dwing je mensen - door dergelijke uitdrukkingen te gebruiken - niet tot een bepaald soort solidariteit met de staat Israël en dus ook met de politiek van Israël? En een wezenlijke vraag daarbij is, wat je onder 'Israël' moet verstaan: het oude volk van de Joden, de staat Israël sinds 1948 of een genuanceerder antwoord.
Simone Biles. Tom Dumoulin. Kiki Bertens. Naomi Osaka. Vier sporters die tot de top van hun sport behoren. Vier sporters die het afgelopen jaar hebben aangegeven dat ze het niet meer aankunnen. De druk om te presteren. De verwachtingen van mensen: supporters maar vooral media.
Als u dit leest, zijn de Olympische Spelen al lang weer voorbij. Een paar hoogtepunten worden misschien onthouden, maar de meeste medailles zijn door de toeschouwers al snel weer vergeten. Wat overblijft zijn wat mooie filmpjes voor de sportoverzichten aan het einde van het jaar.
Toen in Afghanistan opnieuw een zelfmoordaanslag van de IS was verzuchtten we: Houdt het nu nooit op? Alweer een aardbeving in Haïti, de plek waar steeds de klappen vallen. Het steeds maar weer fout gaan van dingen doet me denken aan de repeterende breuk. Je weet wel: zo’n staartdeling die niet op nul uitkomt.
Vroeger op school vond ik ze wel leuk, de staartdelingen. En op de lagere school kwamen ze altijd uit, als je het goed deed. Daar zorgde de onderwijzer wel voor. We deden niet aan repeterende breuken. Dat de geschiedenis zich herhaalt was een besef dat pas later indaalde.
We hebben ons voor een week in een hutje verschanst. Geen water, geen WC. Vakantie is echt een tijd om gekke dingen te doen. Onze trekkershut staat op camping de Sikkenberg in Onstwedde. We assisteren onze dochter een weekje. Ze heeft samen met haar man een gezinshuis en dat is niet luieren. Zeker nu ze er een week alleen voor staat. Gelukkig is er veel compensatie. We worden omringd door veel groen en door veel aardige mensen. Al die vakantiegangers vormen samen een kleine gemeenschap. Er is zorg voor lichaam en ziel. Je kunt je hier laven aan rust, de natuur en aan het woord van God.
