Gelukkig nieuwjaar allemaal.

Het lijkt me een goed moment om dat eens te benadrukken. We leven in een tijd waarin er zoveel aan de hand is. In de politiek van Amerika en in die van ons land. De eerste waarschuwingen voor een derde coronagolf staan alweer in de krant. Ziekenhuizen en verpleeghuizen zien december met angst en beven tegemoet. De vluchtelingenkampen blijven vol, mensen moeten leven onder erbarmelijke omstandigheden. De kerkdiensten staan onder druk, het pastoraat moet bijna opnieuw worden uitgevonden. En dan nog…….

Ook al heeft ons kerkblad qua vorm en lay-out een metamorfose ondergaan, de doelstelling is gelijk gebleven: onderlinge opbouw. Deze opbouw bestaat voor een belangrijk deel uit het dienen van de onderlinge verbondenheid in de eenheid van het geloof. En we zeggen er dan bij: op de grondslag van de heilige Schrift en de gereformeerde belijdenis.

We zijn als kerken en kerkleden binnen het ressort van de particuliere synode van het Noorden aan elkaar gegeven. Daarnaast zijn wij ook binnen een plaatselijke gemeente aan elkaar gegeven als broeders en zusters. En dan kunnen we ook zeggen dat we als leden van verschillende gemeenten aan elkaar gegeven zijn.

Dat is de vraag die ik me stel als ik om me heen kijk naar wat er in de samenleving van vandaag allemaal gaande is, als het gaat om ongelijkheid, om discriminatie, om vreemdelingenhaat. Zien we het wel?

In de jaren dat we in Mozambique woonden, adopteerden mijn vrouw en ik twee kinderen. Ze werden ons in handen gelegd, en wij zagen daar de hand van God in. Hij vertrouwde ze aan ons toe, om van te houden en voor te zorgen.

Meestal kan ik gemakkelijk relativeren en wind ik me niet te veel op. Maar er zijn ook momenten dat het lezen van de krant me teveel wordt. En steeds meer wind ik me op over een algemeen gebrek aan solidariteit.