In maart 2018 overleed mijn moeder, Corry Vennik. Ze werd 84 jaar oud. Mijn moeder was in de laatste jaren van haar leven dement. Ik herinner me dat we haar opzochten. Op een tafeltje lag een puzzelboekje. Vol bewondering was ik altijd al over hoe zij destijds moeiteloos de meest ingewikkelde doorlopers oploste.

Nu was ik opnieuw vol lof: geen puzzel had lege plekken, alles was juist ingevuld. Wat goed, mam. Ja, gaf ze even later toe: de oplossingen stonden achterin het puzzelboekje; wat ze niet wist had ze opgezocht en vervolgens ingevuld… We hebben er samen hartelijk om gelachen. Dat had ze toch maar even mooi geregeld. Maar ondertussen: die lege plekken, die oningevulde vakjes; als beeld voor hoe het met haar zelf gesteld was. Mijn moeders hersens als een boekenkast waar langzaam maar zeker het ene na het andere boek uitviel. Steeds meer werd er uitgewist. Steeds minder vat krijgen op de ‘feiten’ en steeds meer gedesoriënteerd raken: waar ben ik? Je ziet haar denken als je binnenstapt: wie ben jij? Het weglachen van de zaken die ze niet meer vatten kan. De blik op haar gezicht als ik haar opzoek en ze mij ziet (ik lijk veel op mijn vader) en dat je haar ziet denken: dat is Dirk, mijn man. Dag ma, ik ben het Nico, je zoon. Zo help je haar. Die kwetsbare lieve moeder die de weg kwijt is.

Mensen zijn gelukzoekers. De een zoekt geluk in eten en drinken, reizen en ontspannen. Een ander vindt voldoening in het opbouwen van een reputatie: dat mensen goed over je spreken en waardering voor je hebben. Weer anderen beschouwen wijsheid en inzicht als het hoogste geluk.

Maar wat is geluk? Jezus spreekt over verzadigd zijn: gelukkig zijn zij die hongeren en dorsten naar gerechtigheid, want zij zullen verzadigd worden.

In het mooie rustige en rustieke Ulrum staat de Christelijke Gereformeerde Kerk aan de Singel. Een klein kerkje, eigenlijk een nazaat van ds. Hendrik de Cock. De gemeente bestaat op dit moment uit honderdtwintig leden, terwijl er vier jaar geleden niet meer dan tachtig leden waren. Een behoorlijke groei dus.

'Dat heeft een aantal oorzaken', aldus H.J. Sok voorzitter van de kerkenraad. 'In de eerste plaats zijn wij steeds meer een streekgemeente, met leden uit de wijde omgeving. Waar steeds meer kerken dichtgaan, is er in Ulrum een levendige gemeente ontstaan, waar mensen zich graag bij aansluiten.'

Het jaarboekje van onze kerken is en blijft een uitgave die – elk jaar weer – in een behoefte voorziet, en waarvan het belang voor zich spreekt: wie bij wil blijven voor wat betreft het kerkelijk leven kan hier weer helemaal terecht. Alle gegevens zijn weer up-to-date – voor zover dat mogelijk is in een wereld waarin wijzigingen en aanpassingen aan de orde van de dag zijn.

Intussen biedt het jaarboek ook weer een stuk bijgewerkte geschiedenis: kerken die groeiden, kerken die in ledental afnamen, kerken die sloten, dominees die met emeritaat gingen, dominees die een andere bediening kregen. Wie aandachtig leest, komt heel wat op het spoor. Daarbij helpen de statistieken die werden weergegeven om overzicht te houden.