God heeft Israël uitverkoren om eeuwig zijn volk te zijn. Tijdelijk heeft God zijn volk echter verworpen, om een nieuw volk in het leven te roepen: de Gemeente van Christus. Die Gemeente is er vanaf de Pinksterdag tot de dag dat Christus haar zal opnemen in de hemelse heerlijkheid. Daarna zal Israël zich bekeren tot zijn Messias. Israël zal dan het middelpunt van de wereld zijn, met een koning uit het huis van David op de troon en een hernieuwde dienst aan de HERE in de nieuwe tempel in Jeruzalem. Dit is het beloofde Messiaans rijk. Als de duizend jaar van dit vrederijk verstreken zijn, zal Jezus in glorie terugkeren en met Hem Gods Koninkrijk.

Het bovenstaande is een korte samenvatting van de theologie van Willem J. Ouweneel. Tussen 2007 en 2013 heeft hij een evangelische dogmatiek geschreven. Die serie bestaat uit twaalf dikke delen en verscheen bij uitgeverij Medema.

In 2019 verscheen er bij deze serie een supplement met de titel: <<cursief>>Het Israël van God<<einde cursief>>. Ondertitel: Ontwerp van een Israëltheologie. Het is op precies dezelfde fraaie wijze uitgegeven. Opvallend genoeg verscheen dit aanvullend deel niet bij Medema, maar bij Gideon in Hoornaar.

Onze kerken hebben wereldwijd verspreid een aantal Missionaire Diaconale Werkers zitten. Dat zijn gewone mensen met een drang om op een specifieke plek de liefde van Christus handen en voeten te geven. Zij doen hun belangrijke werk vaak in stilte. Het leek ons goed om ze in de schijnwerpers te zetten. Deze week: Hetty Bloem. Hetty is uitgezonden door de CGK Leeuwarden en werkt voor Indlu Yethemba Ministries in Zuid-Afrika.

Hier is een jongen met vijf broden en twee vissen, maar wat is dat nou voor zoveel mensen (Joh 6:9)?

Hoe kan het, dat daar in die schare van wel meer dan tienduizend mensen maar één jongen was die wat te eten bij zich had? Nee, ik denk dat er meer mensen waren die ook iets bij zich hadden om te kunnen delen met anderen. Hoe komt het dan dat zij dit niet aan de discipelen hebben gegeven? Waren ze zuinig en wilden zij dat zelf opeten? Een meer waarschijnlijke verklaring is, dat zij geen ogenblik geloofden dat hun pakje eten genoeg kon wezen voor de groep mensen direct om hun heen, laat staan om duizenden daarmee te voeden. Misschien was het wel een beetje hoogmoed – wie wil nou voor gek staan en voor iedereen eten aanbieden terwijl dit duidelijk veel te weinig is. Ik denk, dat dit het is, waardoor alleen maar deze jongen met zijn brood en vis voor eeuwig in de Bijbel staat opgetekend, en dat dit dus daarom het enige voedsel was wat daar toen beschikbaar was.

De eerste zondag in oktober is benoemd tot Israëlzondag. De datum valt in de tijd van de Joodse Hoge Feestdagen: Nieuwjaar, Grote Verzoendag en het Loofhuttenfeest.

De Joodse feesten hebben ook voor een groeiende groep christenen weer aantrekkingskracht gekregen. Dat is te begrijpen. Er valt veel van te leren. En het brengt ons dichter bij het Joodse volk. Afgelopen maandag en dinsdag werd Rosj Hasjana gevierd, het Joods Nieuwjaar. Op deze feestdag wordt de ramshoorn geblazen. Het is een gezellig feest, maar ook een feest van inkeer. Je overdenkt je zonden van het afgelopen jaar. En iedereen wenst elkaar een goed en zoet Nieuwjaar toe. Appels en honing worden uitgedeeld om de wens te onderstrepen. Het Joods Nieuwjaar is het begin van de Tien Ontzagwekkende Dagen, die eindigen met Jom Kippoer, de Grote Verzoendag. Dit belangrijke feest wordt dit jaar op woensdag 9 oktober gevierd. Op die dag zijn de mensen vijfentwintig uur samen in de synagoge. Er wordt niet gegeten en niet gedronken. Het is de tijd om te luisteren en om tot inkeer te komen. Iedereen overdenkt zijn zonden en probeert met zijn naasten in het reine te komen en daarna met God. Joodse feesten zijn feesten van inkeer en herdenken.

Het is nogal een uitdagende titel, en misschien schrikt een lezer ervan. Maar het duidt wel precies de vraag aan die in het Noorden (maar ook elders) soms opborrelt wanneer men de lijst leest van voorgangers in de kerkdiensten. Vroeger was dat overzichtelijk: de ‘eigen’ dominees, en zo nu en dan een broeder die speciale gaven had om voor te gaan in de kerken. En nu? Je leest zóveel onbekende namen, en je kunt ze lang niet altijd thuisbrengen. Hoe zit dat toch? En aan de koffietafel valt dan dat lelijke woord dat ik dan toch maar vervolgens op de leestafel leg. Dan is de vraag maar helder.

Wie mogen er allemaal in de kerken voorgaan? Dat is zo langzamerhand een ingewikkelde kwestie geworden. Onze eigen predikanten natuurlijk. Maar ook de broeders ‘naar art. 3 K.O.’, die binnen hun eigen gemeenten zijn opgevallen door hun kennis van de Schriften en door de kerkenraad bij de classis zijn aanbevolen om kerkdiensten te leiden en door de classis daartoe kerkelijk onderzocht zijn en een bevoegdheid hebben gekregen. Dat is al tientallen jaren het geval.