Als de naam Dietrich Bonhoeffer genoemd wordt, hebben we het over een man die tot de verbeelding spreekt en die ook aanspreekt. Tot op de dag van vandaag, en -bijna zou ik zeggen- alleen nog maar meer in deze tijd, spreekt zijn levensgeschiedenis en vooral ook zijn actieve betrokkenheid bij het kerkelijk leven van de jaren vlak voor en tijdens de tweede wereldoorlog talloos veel mensen aan. De manier waarop hij, in zijn theologisch denken, en ook in zijn praktische inzet in de kerkelijke ontwikkelingen van zijn dagen, roept respect op. Tegen de stroom van het nationaalsocialistische denken dat van overheidswege niet alleen de samenleving maar ook het hele kerkelijke gebeuren binnendrong en daar alles bepaalde in, vertolkte Bonhoeffer, samen met een aantal anderen, een helder en radicaal christelijk geluid, dat hij rechtstreeks aan de Bijbel ontleende.

De Oekraïense kunstenaars Oleksandr Klymenko en Sonya Atlantova schilderen iconen op Russische en Oekraïense munitiekisten. Ze zoeken in een situatie van oorlog en pijn naar vrede in hun hart en willen anderen daarmee helpen: ‘De deksel is wreed en ruikt naar oorlog, maar wij willen er iets moois van maken.’

Het idee om iconen op de resten van deksels van Russische en Oekraïense munitiekisten te schilderen, ontstond toen Oleksandr een militaire trainingsplaats bezocht om daar een icoon cadeau te doen. Hij zag een berg munitiekisten bij het afval en de overeenkomst met de traditionele iconenplank raakte hem: ‘Voor de iconen heb je vaak een stuk of drie verticale planken aan elkaar, die aan de achterkant bevestigd worden met twee horizontale plankjes. De constructie is hetzelfde. We hoefden de vorm niet aan te passen.’

In de stille week wordt in verschillende kerken bewust toegeleefd naar Goede Vrijdag en Pasen door vespers te houden. Korte diensten met Schriftlezing, meditatie, gebed, zang en een gedicht. Op deze pagina’s kunt u deze stille week mee beleven.

Er wordt in dit artikel gebruik gemaakt van het materiaal dat geschreven is door ds. Jan Kronenberg (1952 - 2023), uiteraard met instemming van de familie. U leest hieronder (een gedeelte van) het project dat in 2013 voor het eerst verscheen: Passie met Petrus.

Petrus

Deze stille week ontmoeten we Petrus, een mens met passie. Niet omdat het om hem gaat, maar wel omdat we in de ontmoetingen met Petrus veel kunnen leren over ons eigen geloof en vooral over Jezus. Want via Petrus zullen we altijd weer opnieuw ons geloof op Jezus richten. Hij is het op Wie wij mogen bouwen. Zijn lijden, zijn sterven en zijn opstanding uit de dood vormen het fundament voor ons geloofsleven.

Een Nederlandse jongen met Iraanse roots. Een baldadige jongen, in zijn puberjaren. Wat heet baldadig; ronduit tegendraads was hij, vertelt Darius. Ruzie maken, kleine vernielingen, het ging van kwaad tot erger. Des te verrassender dat hij nu bij de politie werkt. “Als je me dat destijds voorspeld had, had ik je voor gek verklaard”, grinnikt Darius. En wáár hij werkt? In Ter Apel, op het aanmeldcentrum waar hij zelf ook ooit verbleef.

Zes jaar oud was hij, toen in Ter Apel. Nu is hij dertig. Trots toont hij de foto van zijn eerste kind. Een meisje. Een fijn gezin, een mooie baan als agent; wie had dat gedacht toen hij als puber in een Groningse stadswijk steeds de confrontatie zocht met de politie? Hij zelf niet, zijn moeder ook niet. “Ze is vreselijk bezorgd geweest om mij. Ze kon me niet in het gareel houden.” Hij schudt zijn hoofd. “Maar ze heeft me nooit losgelaten. Ik heb alles aan haar te danken. Alles.”