In wat de schrijver van de brief aan de Hebreeën zijn lezers met klem onder de aandacht brengt, wordt duidelijk in welke geestelijke situatie deze gelovigen verkeren. En het verontrust de schrijver – wie dat ook mag zijn, we weten het gewoon niet – op een geweldige manier.

Hoewel deze mensen al enige tijd geleden tot geloof zijn gekomen (5,12) en tot een zekere groei in het geloof hadden kunnen komen, is er van groei in het geheel geen sprake. Integendeel, er wordt nadrukkelijk geestelijke achteruitgang zichtbaar. Eigenlijk zou het fundamentele van het geloof opnieuw op tafel moeten komen (5,11-14).

Bij het doorlichten van de gemeente signaleert de schrijver 'slappe handen, knikkende knieën' (12,11), een duidelijke geestelijke traagheid (5,11). Zelfs is er bij sommigen sprake van afval van het geloof. (3,12). Bij meerderen ontbreekt elke standvastigheid in het geloof. (2,3).

Moeten we ons als kerk altijd maar houden aan de traditie die al zo lang geldt? Die vraag kom je vandaag regelmatig tegen als je serieus bezig bent met kerk-zijn. Waarbij alleen al het woord ‘traditie’ van alles en nog wat oproept. De een krijgt er bij voorbaat de kriebels van, terwijl een ander …!

Aan het begin van dit nieuwe seizoen is het goed om eens op een andere manier naar het begrip ‘traditie’ te kijken. Zodat het in een ander licht komt te staan. Ik doe dat vanuit een opmerking die ik een keer tegenkwam, en die op het volgende neerkwam: ‘iemand die tot geloof komt, krijgt een adoptief verleden erbij. Het hele verleden van de kerk wordt zijn of haar verleden. Want een nieuwe gelovige wordt verbonden aan het volk van God dat bestaat uit alle geslachten van de aardbodem en dat – als meest opmerkelijk gegeven – is vastgemaakt aan de hele geschiedenis van Israël. Een nieuwe gelovige gaat deel uitmaken van de grote wereldwijde familie van gelovigen waarvan het begin tot op Abraham teruggaat.’

Toen ik dat las, realiseerde ik me hoe waar dit is. En lichtte er in mijn denken een stuk geschiedenis op van jewelste. Waarbij ik besefte dat achter die hele geschiedenis vooral Gods bezigheid te zien is. De Bijbel wijst daar op.

Laat het huwelijk bij allen in ere zijn en het huwelijksbed onbevlekt, want ontuchtplegers en overspelers zal God oordelen (Hebr.13,4). Dit onderwijs uit de Bijbel hebben wij als kerk van Christus ook vandaag zeker nodig in al onze huwelijks- en relatieproblemen.

Onlangs kwam nog naar buiten dat het grootste protestantse kerkgenootschap van de Verenigde Staten, de Southern Baptist Convention, te maken heeft met een #MeToo-schandaal. En dan te bedenken dat veel zonde niet in de openbaarheid plaatsvindt. Dat er zoveel misgaat onder christenen wijst erop dat we God kwijt zijn in ons denken over het huwelijk.

Kan een kerk met traditie een kerk voor jongeren zijn? Natuurlijk, iedere kerk vindt jongeren belangrijk. En traditioneel roepen we: “De jeugd heeft de toekomst”, maar heeft de toekomst nog wel jeugd?

Is het mogelijk om vast te houden aan traditie en tegelijk een kerk te zijn die – ook op langere termijn – interessant is voor jongeren. Ja en nee. Ja, want jongeren zijn niet per se wars van traditie. En nee, als het op dat woordje ‘vasthouden’ aan komt. Wat je krampachtig vasthoudt, raak je kwijt.

Dat geldt voor traditie en dat geldt voor jongeren. Durven loslaten en dan achteraf ontdekken dat je het nog steeds hebt.