Een boek over vrouw en ambt. Een discussie die om de zoveel tijd opnieuw oplaait, waar opnieuw over gesproken wordt en waar we het, in elk geval binnen onze Christelijke Gereformeerde Kerken, waarschijnlijk opnieuw niet over eens worden. Waardoor alles blijft zoals het was. Heeft het nog zin? Bert Loonstra denkt van wel. En wie Loonstra een beetje kent, weet dat hij in elk geval zorgvuldig te werk gaat in zijn redenering. Maar ook dat hij niet bang is om een positie in te nemen die niet het officiële standpunt van onze kerken is. Ook in dit boek(je) is dat het geval…

In zijn boek begint Loonstra bij het dilemma waarmee de gedachtewisseling over vrouw en ambt meestal eindigt. Hoe kun je aan de Bijbel het hoogste gezag toekennen zonder de culturele situatie waarin je zelf verkeert te miskennen. Op een van beide gebieden moet je in deze discussie jezelf geweld aandoen, zo lijkt het wel. Daar wil dit boek juist een oplossing voor bieden: het gezag van de Bijbel laten staan en tegelijk recht doen aan de cultuur waarin je leeft.

Ons lichaam kent zwakten en beperkingen, en veroudert. De wetenschap zoekt naar een antwoord daarop. Maar mag je als christen gebruikmaken van alles wat op dat gebied mogelijk is? Sommige ontwikkelingen roepen vragen op. Onderkennen we de gevaren van de wijze waarop medische wetenschappen en biotechnologie vandaag de dag hun taak opvatten?

De ontwikkelingen gaan steeds verder, vooral ook op het gebied van het onderzoek naar genen, kleine bouwsteentjes in ons lichaam waarmee erfelijke eigenschappen kunnen worden overgedragen. Wetenschappers kunnen genen herkennen en daarop technieken loslaten. Bestaande genen kunnen worden gewijzigd, en er kunnen ook genen worden gemaakt die de gewenste eigenschappen bevatten.

De suggestie wordt nogal eens gewekt dat de dood bij het leven hoort. ‘Ja’, zegt men dan, ‘de dood hoort er nu eenmaal bij’. Maar is dat eigenlijk wel zo? Hoort de dood bij het leven?

Paulus is er heel duidelijk over: de dood is de laatste vijand van de mens (1Kor.15,26). De dood scheurt pijnlijk uit elkaar wat bij elkaar hoort. Wat een verdriet als er een lege plek in ons leven komt. Dat is niet in woorden uit te drukken. God is de God van het leven. Hij heeft het leven gewild en Hij beschermt het leven. De dood is het loon op onze zonde. We kunnen dus niet zeggen dat de dood bij het leven hoort. Zo heeft God het niet bedoeld.

In de statige of minder statige kerkgebouwen die vele christenen elke week bezoeken gaat het er vaak nogal serieus aan toe. Misschien zelfs wel beklemmend serieus. Met als argument dat dat eerbiedig is en ook passend is voor ons zondebesef.

Een predikant zei eens dat het in de kerk er nogal eens op lijkt dat de dominee de luisteraar eerst een somber makend schuldgevoel aanpraat (je bent zondig en schuldig), om daarna de oplossing  aan te bieden (Jezus’ dood aan het kruis).

Een ex-ongelovige zei dat ze het juist zo’n opluchtende en verlossende(!) eyeopener vond toen ze in de kerk tot ontdekking kwam dat ze niet perfect kón zijn. Ze had er haar hele leven tot vermoeiens toe naar gestreefd, maar in de kerk leerde ze over haar aangeboren zondigheid.