Vanavond ben ik op bezoek bij Jan Jaap Wubs. Hij heeft als hobby muziek maken en zingen. Een paar weken geleden hebt u in dit blad al iets kunnen lezen over zijn voorstelling ‘Johannes vertelt’. Ik had gehoord dat hij een speciale manier van vakantie vieren had, namelijk ‘eilandhoppen’. Hij wil daar wel iets over vertellen.

‘Een paar jaar geleden wilde ik van Ameland naar Schiermonnikoog gaan, zonder eerst naar de vaste wal te moeten. Na wat zoeken kwam ik terecht bij ’eilandhopper.nl’, een varende dienstregeling over de Wadden. Ik heb toen met hen een overtocht gemaakt. Ik vond dat zo leuk, dat ik sinds die tijd elk jaar een weekje ga eilandhoppen vanaf Lauwersoog. We komen sowieso op Ameland, Terschelling en Vlieland, meestal ook op Schiermonnikoog en in sommige weken past ook Texel nog in de route. De vaartijden en de routes zijn sterk afhankelijk van de getijden, die per week anders zijn.'

Op 17 mei keek ik ’s avonds naar Nieuwsuur. Een van de items die werden behandeld ging over Kim Phuc. Zij werd aangekondigd als ‘Het 9-jarig napalmmeisje, dat het gezicht bepaalde van de Vietnamoorlog. Het meisje dat beroemd werd van misschien wel de meest iconische foto ooit gemaakt. Deze foto uit 1972 leidde tot groeiend verzet in Amerika tegen de oorlog in Vietnam.’

Even later is Kim zelf aan het woord. Ze vertelt dat ze de foto pas na een jaar onder ogen kreeg. Ze vond het vreselijk zichzelf zó te zien, ze schaamde zich voor haar naaktheid. Als kind besefte ze: Ik zal altijd lelijk zijn….

Zie ons gaan.

Het fietspad meandert door het heideveld, duikt dan weer een bosrand in, om uit te komen tussen groene weilanden. Onze fietsbanden maken een suizend geluid. Af en toe draai ik me even om en roep naar mijn vrouw die achter me fietst: ‘Kun je me volgen?’

Ze laat haar fietsbel even klingelen als bewijs dat het goed gaat.

Klassieke boeken

Af en toe besteedt ons kerkblad aandacht aan een boek dat op een of andere manier veel invloed heeft gehad. Eerder is onder andere iets geschreven over de «cursief» Christenreis naar de eeuwigheid «einde cursief», van John Bunyan. Deze week het derde en laatste deel van een serie over een boek met 'gedachten'  (pensées ) van een groot denker.

De God en de gok van Blaise Pascal (3)

De nacht van 23 november 1654, de nacht van zijn ‘openbaring’, vormde voor Blaise Pascal een kantelmoment. Hij ging wonen bij de jansenistische asceten in het klooster Port Royal. Daar leefde hij zeer sober.

Hij besteedde minder tijd aan de wetenschap. De meeste tijd ging zitten in godsdienstige plichten, gebed en studie. Om zichzelf te bepalen bij zijn gelofte tot een heilig leven bond hij, zo las ik ergens, zichzelf een ijzeren band om. Een band met scherpe punten. Zijn talenten grotendeels negerend, alsook zijn geldingsdrang. Dat moet haast wel, zo denk je dan, een soort marteling voor hem zijn geweest. Of woog het op tegen de ontvangen openbaring?