Zoals er een burgerlijk jaar bestaat, dat op 1 januari begint en op 31 december eindigt, zo is er ook een kerkelijk jaar, dat echter niet gelijk op loopt met het burgerlijke jaar. Het begint met de eerste zondag van de Advent, en het eindigt met de laatste (= derde) zondag van de Voleinding.

Dat begin en einde is niet op één datum vast te leggen. Het is ieder jaar weer even iets anders, en dat wordt vooral bepaald door de datum van het Paasfeest.

Vanuit de caravan zag ik hoe onze nieuwe buren op de camping zich aan het inrichten waren. Ze zouden zich straks wel even aan ons voorstellen, dacht ik. Vanaf de bank keken we naar hun verrichtingen. Je kon wel zien dat het niet hun dagelijks werk was een voortent op te zetten. Maar alle begin is moeilijk.

Mirt, in het Latijn Myrtus communis L. genoemd, heet in het Hebreeuws Hadas. Koningin Esther, opgevoed door Mordechai, heette in het Hebreeuws Hadassa (Esther 2: 7 HSV).
Zij was een mooie vrouw, misschien wel mede door het gebruik van mirt. Mirt in badwater reinigt namelijk de huid (en verdrijft onaangename geurtjes) en als balsem voorkomt het een droge huid en pijnlijke spieren.

Een vreemde uitspraak. Dan ben je toch juist heel ongelukkig? Je hebt een geliefde verloren: wat een verdriet! Sommigen hebben hun gezin verloren. Anderen zijn misbruikt of mishandeld. Wát een treurnis, wat een ongeluk.

Verdriet heeft een grote impact. Het kan maken dat je je werk niet meer kunt doen, of dat het leven voor jou weinig of geen zin meer heeft. In elk geval is de glans eraf. Of je hebt het bericht gehoord dat je ongeneeslijk ziek bent. Nog vijf maanden. Wie zou dan met je willen ruilen? Niemand toch?

Of je kampt met een beperking, en je moet steeds weer inleveren. Je hebt soms het gevoel dat mensen op je neerkijken. Ze denken dat je een loser bent, en niet meetelt. En dat je wel heel ongelukkig moet zijn. Wat kun je een verdriet hebben over de reactie van mensen, en ook over het feit zélf dat je in vergelijking met anderen toch wel het een en ander mist, en misschien ook wel steeds meer moet missen. Hoezo gelukkig?