Eens een dief, altijd een dief. Weggelopen slaaf, dief van andermans spullen. Zijn naam? Onesimus. Dat was in het jaar zestig van onze jaartelling. Maar ook tegenwoordig hoef je de krant maar op te slaan of je komt het tegen. Oppakken en voor het gerecht ermee horen we dan vaak. En we vinden de strafmaat op de overtreding ook nog aan de lage kant. Volgens mij doen we daar allemaal wel eens aan mee.  

Maar wacht even, dit stukje moet gaan over Onesimus, dus hoe verging het hem? Ook al was het in het jaar zestig, door een brief van een vriend weten we hoe het met hem verder is gegaan.

Hij ontsnapte aan zijn baas Filemon en kwam in Rome terecht. Daar kwam hij in aanraking met een vriend van Filemon, Paulus. Hij had zijn vrijheid genomen, deze Paulus had zijn vrijheid opgegeven. Via die Paulus leerde Onesimus Jezus kennen.

Bargt is een fictief eiland in wat vroeger de Zuiderzee was. Jaren geleden heeft Izak Boon het eiland verlaten. De kotter van zijn vader, waarop hij samen met zijn broer Japik als visser voer, was bijna vergaan, volgens vader Boon door nalatigheid van Izak. Hij werd van het schip gehaald, omdat, zo zei zijn vader, het vertrouwen weg was. Izaks herinneringen aan het ongeluk zijn nogal vaag, maar dat hij er schuld aan heeft gelooft hij niet. Hij wordt palingvisser op de ingepolderde Zuiderzee, de zoete zee. Izak twijfelt aan het bestaan van God, hij heeft ook afscheid genomen van de kerk. Daarom hoort hij er op Bargt niet echt bij.

Hij toont een foto van zijn kinderen. Trots. Hij kijkt er zelf ook even naar. Naar zijn drie zonen en zijn dochter. Zijn prinsesje. Zes jaar oud is ze op deze foto; ze blikt met grote ogen de camera in. De foto is van vóór de bominslag. Van vóórdat ze in brand kwam te staan. Zijn vrouw raakt het scherm even aan. Hij verbijt zijn tranen.

Hier in de TussenVoorziening in Eelde, waar INLIA vluchtelingen die in Nederland mogen blijven op weg helpt in hun nieuwe bestaan, zijn Ibrahim en Aïsha ver weg van het oorlogsgeweld in Syrië. Ver weg van de oorlog die hun kleine meisje zo heeft verminkt. Maar ook weer niet.

Het is met iets van trots, maar vooral met dankbaarheid dat de gemeente van Hoogeveen in dit kerkblad iets vertelt en laat zien van de vernieuwing van de Centrumkerk in Hoogeveen. Die trots heeft te maken met het resultaat van het vele werk dat verricht werd. Het leverde een up-to-date kerkgebouw op.

De dankbaarheid is er, omdat zovelen uit de gemeente meegeholpen hebben bij de renovatie. Eerst bij het afbreken van wat vernieuwd moest worden, en vervolgens bij het weer opbouwen. Wat was het goed om de dingen samen te doen. Het bond samen: gemeenteleden die heel wat uren en soms dagen met elkaar optrokken onder het timmeren, schilderen, en noem maar op. Daar zat iets van gemeente-opbouw in!