Ons lichaam kent zwakten en beperkingen, en veroudert. De wetenschap zoekt naar een antwoord daarop. Maar mag je als christen gebruikmaken van alles wat op dat gebied mogelijk is? Sommige ontwikkelingen roepen vragen op. Onderkennen we de gevaren van de wijze waarop medische wetenschappen en biotechnologie vandaag de dag hun taak opvatten?

De ontwikkelingen gaan steeds verder, vooral ook op het gebied van het onderzoek naar genen, kleine bouwsteentjes in ons lichaam waarmee erfelijke eigenschappen kunnen worden overgedragen. Wetenschappers kunnen genen herkennen en daarop technieken loslaten. Bestaande genen kunnen worden gewijzigd, en er kunnen ook genen worden gemaakt die de gewenste eigenschappen bevatten.

De Duitse theoloog Dietrich Bonhoeffer (1906-1945) is in brede kring geliefd. Dat is niet helemaal verwonderlijk. Er worden zo veel woorden, ook vrome woorden, gesproken, maar hoe zijn de daarop volgende daden? Heel veel mensen verlangen naar meer radicaliteit.

Bonhoeffer was radicaal. Radicaal in de zin van ‘geheel en al’, niet te verwarren met fanatisme, dat altijd iets bitters in zich bergt. Wat waren er voor de oorlog veel mensen die het allemaal goed wisten. Sommigen trokken volle kerken met vlammende tijdredes, maar toen het erop aankwam werd het ineens erg stil. Dat zijn geen levens die inspireren. Zeker niet voor jongeren. Die jongeren moeten het natuurlijk in hun verdere leven ook nog waarmaken, maar ze dromen in elk geval nog. Bonhoeffers radicaliteit heeft hem zijn leven gekost. Een kostbaar voorbeeld. Gelukkig heeft hij ook woorden nagelaten, boeken, inspirerende boeken. Verzet en overgave  bijvoorbeeld, (in de gevangenis geschreven) en het boek Navolging.

In de statige of minder statige kerkgebouwen die vele christenen elke week bezoeken gaat het er vaak nogal serieus aan toe. Misschien zelfs wel beklemmend serieus. Met als argument dat dat eerbiedig is en ook passend is voor ons zondebesef.

Een predikant zei eens dat het in de kerk er nogal eens op lijkt dat de dominee de luisteraar eerst een somber makend schuldgevoel aanpraat (je bent zondig en schuldig), om daarna de oplossing  aan te bieden (Jezus’ dood aan het kruis).

Een ex-ongelovige zei dat ze het juist zo’n opluchtende en verlossende(!) eyeopener vond toen ze in de kerk tot ontdekking kwam dat ze niet perfect kón zijn. Ze had er haar hele leven tot vermoeiens toe naar gestreefd, maar in de kerk leerde ze over haar aangeboren zondigheid.

In wat de schrijver van de brief aan de Hebreeën zijn lezers met klem onder de aandacht brengt, wordt duidelijk in welke geestelijke situatie deze gelovigen verkeren. En het verontrust hem. Hij waarschuwt en roept op tot volharding in geloof en hoop.

Met grote nadruk wijst de schrijver van de brief aan de Hebreeën op Jezus Christus, de Hogepriester van het Nieuwe Verbond. Hij is degene in wie de hoop voor de gelovigen is gegrond, om binnen te gaan in ´de rust´ op de grote Dag. Hij was van eeuwigheid bij God, maar werd mens, en nam ons vlees en bloed aan (2,14).

Als de schrijver over Jezus spreekt in zijn mens-zijn, legt hij alle nadruk op de weg van lijden, die Jezus is gegaan, in gehoorzaamheid aan de Vader. En zó, zegt de schrijver, is Hij in zijn lijden en sterven ´een oorzaak geworden van eeuwig heil voor allen die Hem gehoorzamen (5,7.8). Want zo, in zijn lijden en sterven, heeft Jezus ´de reiniging van de zonden bewerkt´(1,3) en heeft Hij voor ons ´de weg  geopend naar het binnenste heiligdom´, bij de Vader (10,20).