Wat een trieste optocht gaat daar door de straten van Oxford. De stoet is op weg naar St. Mary’s kerk. Koud is het en regenachtig. De persoon waarom het lijkt te gaan draagt een gescheurde mantel en heeft een oude baret op zijn hoofd. Aan niets is te zien dat hij kort geleden nog in het aartsbisschoppelijke paleis woonde. Is dat echt Thomas Cranmer, de aartsbisschop van Canterbury?

Massaal zijn de mensen uitgelopen voor zijn terechtstelling. Voorstanders en tegenstanders. Voor de Engelse koningin Maria Tudor is het een glorieuze dag. Ze haat Cranmer met heel haar hart en vandaag zal ze wraak op hem nemen. In de kerk zal dadelijk eerst een ceremoniële preek worden gehouden. Ze verheugt zich nu al op toespraak van Cranmer daarna. Ze heeft de tekst gelezen, wat een overwinning. Al zijn ketterijen zal hij een voor een herroepen. Hij zal zijn trouw aan de paus betuigen en tot slot een Weesgegroet gebed bidden. Als het volk hoort dat hun leider is teruggekeerd naar Rome, kunnen ze weinig anders kunnen doen dan ook terugkeren. Moet je hem daar zien lopen, de lafaard. We hebben hem klein gekregen.

Ds. Cornet (Nieuweroord/Nieuw-Balinge) opende de vergadering. Alle kerkenraden stellen een lastbrief op waarmee zij aangeven dat de door hen afgevaardigde broeders toestemming hebben om alles te besluiten en uit te voeren wat tot het werk van de vergadering behoort. Uiteraard dienen zij zich hierbij te houden aan Gods woord, de formulieren van enigheid, de Dordtse kerkorde en synodale besluiten. Als de genoemde broeders daadwerkelijk aanwezig zijn kan de wettigheid van de vergadering vastgesteld worden. Deze avond waren de broeders wel aanwezig maar moest zo hier en daar nog gezocht worden naar de juiste lastbrief, met wat hulp van gemeenteleden kwam het allemaal keurig in orde.

Hoe moet je het evangelie brengen in een cultuur die zich steeds verder verwijderd van God en zijn  gebod? Aan die vraag was in 2017 in Apeldoorn een symposium gewijd. De hoofdlezing op deze dag werd verzorgd door Gert-Jan Roest.

Een groep Europeanen maakt een reis door het Midden-Oosten. Op een vroege morgen komt een van de toeristen zijn tent uit, net op het moment dat de Arabische gids opstaat van zijn morgengebed. Waarom denkt u eigenlijk dat er een God is, vraagt de westerse toerist?

Er klinkt een grote dosis spot mee in zijn vraag. De gids kijkt de man even aan en zegt dan: als ik ’s morgens opsta, hoe weet ik dan of er ’s nachts een kameel langs mijn tent is gelopen? Dat zie ik aan zijn hoefafdrukken, zijn sporen in het zand. Toch? Kijk eens naar al die kleuren in de lucht, nu de zon opkomt. Dat is geen voetspoor van een dier of van een mens. Dat zijn de voetsporen van God. Hij zelf is hier voorbijgekomen.