In de serie ‘christen en beroep’ maken we portretten van gemeenteleden die iets vertellen over wat hen beweegt in hun werk en welke rol geloof daarin speelt. Vandaag het tweede artikel over Rosi van der Wal. Het eerste artikel ging over haar afkomst en geschiedenis, deze gaat over haar geloof en beroep.

Rosi wilde bewust haar dochter zelf opvoeden. En dat deed zij. Toen haar dochter dertien werd is Rosi weer gaan nadenken over een beroepsopleiding. Wat haar in die dertien jaar was opgevallen was dat ze zo veel plezier beleefde aan de zorg voor haar kind. Maar Rosi dacht, dat komt allemaal voort uit mijn moederliefde. Maar dat was niet het hele verhaal, zo bleek.

Dit is een (autobiografische) roman. Esther was nog jong toen haar vader heel ziek werd. Zij bad intens voor zijn genezing, in het vaste vertrouwen dat God die zou geven. Daarom was zij totaal ontredderd, toen hij stierf. Ze wist geen raad met zichzelf, en ook niet met de manier waarop anderen haar probeerden te troosten. Ze raakte haar geloof in God en mensen kwijt, en ook het zicht op de zin van het leven. Maar ongedacht openbaarde God zich aan haar, waardoor haar bestaan in zijn licht kwam te staan.

Later werd haar broer Johannes ernstig ziek. Ze bad weer, en vroeg God desnoods alles van haar af te pakken, maar niet haar broer. Toen hij stierf, gebeurde dat wonderbaarlijk genoeg niet met haar geloof. Dat groeide en bloeide juist op. Ze ontdekte dat God verschrikkelijk is, maar tevens oneindig groot in liefde en genegenheid voor ons mensen.

‘Uw vriendelijkheid zij alle mensen bekend…’ zegt de Bijbel. Soms wordt daar een curieuze invulling aan gegeven. Zo stond eens mijn vader in het gangpad van een trein, terwijl de controleur van kaartjes naderde. Het probleem van mijn vader was dat hij die keer geen kaartje had. Wat te doen?

Hij begon een heel vriendelijk en enthousiast verhaal tegen de controleur toen die dichterbij kwam, nog voordat die naar het kaartje kon vragen. Al lachend en terug pratend passeerde de conducteur, en hoofdschuddend vervolgde hij zijn weg, en ging verder met zijn controle van passagiers – en verzuimde mijn vader te controleren.

Bevrijd uit de slavernij van Egypte mocht Israël naar Kanaän gaan. God beloofde een geweldig land, onder andere met olierijke olijfbomen (Deut. 8, 8). De olijfboom is een weldaad voor het oog. Zijn kroon van bladeren blijft altijd groen. God vergeleek zijn volk met zo'n boom: een groene olijf (Jer. 11, 16). Een dichter noemt zichzelf zo, dankbaar voor wat de Here hem geeft (Ps. 52, 10).

Toen de duif die door Noach uit de ark was losgelaten terugkwam, had zij een olijfblad bij zich. De olijftak werd een symbool van vrede.