Vandaag de dag zijn mensen mondiger dan ooit, vooral in westerse samenlevingen. Hoe gaan we pastoraal om met dit ‘type mens’ dat zich niet zomaar wat laat gezeggen?

In dit artikel aandacht voor de plek die gebrokenheid hierbij inneemt. Eerst een korte terugblik op deze serie naar aanleiding van het boek van Patrick Nullens, Zorgen voor een eigenwijze kudde. Het is onder meer de taak van de kerk om mensen te leren Christus ‘zichtbaar’ te maken. Daarbij is het als allereerste belangrijk dat een pastor naar het gemeentelid kijkt met de ogen van Christus. Dat wil zeggen: barmhartig, begrijpend, zonder veroordeling. Maar óók dat de pastor en de pastorant openstaan voor de ‘verstoring’ en correctie door Gods Geest en Woord... Want in hun tweegesprek zijn ze met drie personen! Met Christus in hun midden.

Vandaag de dag zijn mensen mondiger dan ooit, vooral in westerse samenlevingen. Hoe gaan we pastoraal om met dit ‘type mens’ dat zich niet zomaar wat laat gezeggen?

In het pastoraat staat de liefde van God centraal. Dat betekent barmhartigheid én waarheid. Barmhartigheid: de pastor moet oog hebben voor het lijden, de zwakheid en de onmogelijkheden van de pastorant. Kijken met Christus’ ogen. Het levensverhaal van de pastorant wordt écht gezien. Zonder afwijzing van de persoon, ondanks zijn feilen, falen en voorgeschiedenis daarin.  Dat is vers één. Vers twee is dat we dit ‘mensenverhaal’ verbinden met het ‘Verhaal van God’, met de werkelijkheid van God. Daarover vandaag wat gedachten.