Erik Jan van onze kerk had het georganiseerd. Voetballen met asielzoekers. Op de officiële sportvelden van Hoogeveen, op vier zaterdagmiddagen. En natuurlijk deed ik mee, ik met mijn tweeënvijftig jaren. Natuurlijk.

Bij aankomst op het veld vroeg Erik Jan of ik scheidsrechter wilde zijn. Nee, liever niet. Ik wilde voetballen. Scheidsen – dat is voor mensen die met voetbal niet meer goed meekomen, vond ik.

We waren met ongeveer veertig man, waarvan tien gemeenteleden en de rest uit het AZC. Vier teams werden snel samengesteld, en met enkele gekleurde hesjes namen we de posities op de velden in. Het spel kon beginnen.

In deze rubriek vertellen mensen die een functie in de kerk bekleden, hoe ze deze functie in praktijk brengen. Diverse aspecten komen daarbij aan bod. Bijvoorbeeld wat het werk inhoudt, hoeveel tijd het koste, welke leuke of vervelende dingen ze tegenkomen en nog veel meer. Nu: Sannie Peterson-Kempenaar (58), geboren en getogen in De Westereen (voorheen: Zwaagwesteinde).

Sannie, die gehuwd is en samen met haar man drie kinderen heeft, is binnen de kerk een bezige bij. Ze heeft veel club- en zondagsschoolwerk gedaan en verzorgt ook al jaren het verjaardagsfonds. Daarnaast functioneert ze ook als wijkcontactpersoon van de CGK Rehoboth te De Westereen. En voor dat laatste ben ik met haar in gesprek.

Ik ben op dit boek over hoe je preken moet afgevlogen, zoals een bij op de honing. Vooral omdat Keller een prediker is die wat te zeggen heeft en omdat het voor een dominee een worsteling blijft hoe hij het geloof moet overbrengen aan de mensen in zijn eigen tijd. Keller heeft dit boek uiteraard vooral geschreven voor predikanten, maar ook andere christenen krijgen boeiende informatie over het maken en houden van preken.

De kern van zijn betoog is: Christus moet worden verkondigd, in een grondige uitleg van de Bijbel. De grootheid van Christus moet altijd weer aan het licht komen, zodat we (steeds meer) ontdekken dat Hij onze lof en aanbidding waard is. De preek moet de Bijbeltekst niet alleen verklaren, maar ook toepassen op de hoorders en het evangelie verkondigen vanuit het eigen hart..

Er is moed voor nodig, want het rakelt enorm veel op. Praten over die inktzwarte dag en over de jaren erna. Het was 8 maart 2010 toen zoon Jasper een eind aan zijn leven maakte.

Op bezoek ben ik bij Gerard en Gerda Duinkerken. Het is nu zeven jaar terug dat Jasper stierf. Zevenendertig jaar oud. Om half acht ’s avonds had hij van zijn ouders afscheid genomen en gezegd: ‘Tot straks.’ Maar ‘straks’ zou het niet meer worden. Want enige tijd later stond de politie voor de deur.  

Jasper

Zoon Jasper was zevenendertig toen hij een einde maakte aan zijn leven door voor de trein te springen. Oudste van een gezin met drie jongens. Hoe verging het Gerda en Gerard die eerste tijd? Gerda: ‘De eerste tijd leefden we in een roes, je wordt geleefd, en ook gedragen. Door alle medeleven.’ ‘Medeleven is als een kurk,’ zegt Gerard. ‘Anders zou je wegzinken.’ ‘Of gek worden,’ zegt Gerda. ‘Menselijkerwijs kun je eigenlijk zoiets ook niet aan, ik heb echt ervaren dat ik gedragen werd door God.’