Mozes (VI)
De herder loopt de troonzaal weer uit en kijkt over het land, dat vanaf het bordes van het paleis aan zijn voeten licht. Hij hoort zijn volk steunen en klagen onder het zwaardere werk, dat de farao hen heeft opgelegd. Had Mozes niet naar de farao moeten gaan? Als mens weet je dat eigenlijk nooit. Je kunt honderd keer overtuigd zijn van het feit, dat God je gestuurd heeft, toch blijft de twijfel als je de gevolgen van de dienst aan God voor de dienaren van God ziet. Zo graag zou je een voorspoedig leven in vrede en veiligheid willen, zo vaak ziet de geschiedenis er anders uit. Het lijkt net alsof God het er om doet. En toch kan Mozes niet anders dan weggaan bij de farao. Met een bezorgd hart, dat wel. Bezorgd over alles wat er met en in de wereld van de farao gaat gebeuren omdat hij weigert te luisteren naar de God van hemel en aarde en zichzelf god waant.
Binnenkort vieren we weer het Paasfeest. Vieren? Het is toch lijdenstijd?
Remco van Mulligen heeft een boeiend verhaal geschreven over de opkomst en de ontwikkeling van de EO, de Evangelische Hogeschool en de ChristenUnie en hun voorlopers. Daarin komt de naam van ds. J. H. Velema meer dan eens voor. Benieuwd naar de rol van hem die wel eens de paus van zijn kerkverband werd genoemd?
Het verhaal over de voorzegging van de zondvloed (Gen. 6, 1-7) prikkelt ons voorstellingsvermogen: 'zonen van God', die bij de 'dochters van mensen' komen, die hun vervolgens – dus aan die godenzonen – kinderen baarden. Dit resulteert in reuzen tevens geweldenaars. De vermelding binnen het gehele raam van slechtheid, kwaad en geweld is zonneklaar en mede één van de aanleidingen voor de aangekondigde zondvloed.