‘Ja, ik weet het nog…’ Mevrouw De Vries begon te praten in de groep. Over de straten vol kerkgangers op weg naar de zondagse kerkdienst. Over de volle kerken en de grote groepen jongeren die met Pinksteren belijdenis deden. Heel levendig en enthousiast vertelt ze over hoe het toen was. En daarom klinkt het ook zo hard, als iemand haar ineens onderbreekt met de woorden: ‘Ja, allemaal mooie verhalen van vroeger, maar… even terug naar nu. Wie doet binnenkort het licht uit?’

Het zijn de woorden die niemand uit durft te spreken. En juist daarom klinken ze zo hard, het lijkt alsof ze nagalmen in de hoogte van de kleine dorpskerk. De afgelopen jaren hebben ze het wel gezien in de dorpen verderop: de mensen werden ouder en overleden, jonge mensen trokken weg vanwege werk of uit onvrede en de kerkdeur viel ten slotte voor de laatste keer in het slot.

Vandaag de dag zijn mensen mondiger dan ooit, vooral in westerse samenlevingen. Hoe gaan we pastoraal om met dit ‘type mens’ dat zich niet zomaar wat laat gezeggen?

In de voorgaande artikelen in de serie ‘Eigenwijze schapen’ ging het over pastorale ethiek. In artikel één zagen we ondermeer dat God op aarde kwam als méns, en niet als idee of theorie. En dat God gekomen is om het onvolkomene in Zich op te nemen, zich ermee te verbinden. In het tweede artikel kwamen we te spreken over de taak van de kerk. Mensen helpen om Christus zichtbaar te maken: met Christus-ogen leren kijken, en een ‘leven-voor-de ander’ vanuit Zijn liefde te leren ontwikkelen. In het derde artikel kwam het aspect gebrokenheid aan de orde en de vraag hoe daarmee in de ethiek om te gaan. Daarbij werden vier visies besproken. In dit artikel borduren we voort op het zogenaamde tragiekmodel dat oog houdt voor gebrokenheid.

Ds.  M.K. Boersema is predikant van de GKv te Blije. Voor ‘Niets Nieuws’ (ww.nietsnieuwsblog.nl) schreef hij een blog over vergeving.  Hij gaf toestemming deze blog in ons kerkblad te plaatsen.

Mensen ‘van verder weg’ kijken me vaak glazig aan als ik vertel waar ik woon. ‘Blije, waar ligt dat dan?’ Vaak is mijn reactie: ‘Het ligt vlakbij Holwerd.’ Bij de meeste mensen begint dan een lichtje te branden. ‘Ja, dat ken ik wel. Daar gaat de boot naar Ameland.’ Niet dat die mensen ooit Holwerd zelf hebben gezien, want ze zijn waarschijnlijk met een boog om het dorp heen gereden om zo snel mogelijk bij de pier te komen. Bij de Waddenzee. Op weg naar Ameland. Op weg naar rust, ontspanning en vakantie. Op weg naar vrijheid.

Op donderdag 9 juni was de bidstond voor de generale synode 2016. De volgende dag vond de opening en de eerste zitting plaats.

Ds. D. Quant, preses van de vorige synode, leidde de bidstond, en bemoedigde allen die in de Dorpskerk van Nunspeet waren samengekomen, met een kort woord van Haggaï: ‘Werk door’, naar de Herziene Statenvertaling (Hag. 2, 5).