In het vorige artikel kwamen twee manieren van leven aan bod. Een leven waarin men de weg naar geluk of naar God vooral ziet als een weg van plichten en verantwoordelijkheden (de oudste zoon uit de gelijkenis van de verloren zoon). De ethische weg. En een weg naar geluk die vooral bestaat uit doen waar je zin in hebt (de jongste zoon). En het is bedenkelijk dat niet alleen de samenleving maar ook de kerk vooral oudste zonen waardeert.
Met het zingen van het lied ‘The Cross Is My Glory’ proberen christenen uit de havenstad Wenzhou zich te pantseren tegen de vernielingen van hun kerken. Recentelijk werden daar driehonderd kruisen naar beneden gehaald. ‘Vandaag zien we dat het belangrijkste symbool van ons geloof wordt besmeurd en vernield. Het verwondt onze harten’, verklaarde een van de plaatselijke kerkleiders. Wenzhou staat bekend als het Jeruzalem van China. De grote havenstad, negen miljoen inwoners, ligt in de oostelijke provincie Zhejiang. Veel Chinese Nederlanders komen uit Wenzhou en uit de omringende dorpen. Na een tijd van betrekkelijke vrijheid voor de kerken lijkt er een nieuw offensief tegen de christenen los te barsten. China wordt nerveus. Er zijn op het ogenblik bijna net zoveel christenen als leden van de communistische partij. De laatste telling gaat uit van minstens 85 miljoen christenen. En de groei van de kerken lijkt nog niet te stoppen.
Misschien denkt u bij het lezen van ‘de drie wegen’ wel: er waren toch maar twee wegen? De smalle en de brede? Dat klopt. In de gelijkenis van de verloren zoon tekent Jezus dan ook twee (!) brede-weg-varianten: plichtsbetrachting (de ethische weg) en het doen van de eigen zin. Beide blijken namelijk doodlopend.
Dat ook de ethische weg doodloopt, dat verwart ons. Voor de farizeeën, voor wie deze gelijkenis bestemd was, was de gelijkenis ronduit verontrustend. Plichtsgetrouw leven associëren ook wij al gauw met de smalle weg van zelfverloochening. Ten onrechte, naar blijkt.
De aanleiding voor de gelijkenis van de verloren zoon is het verwijt van de farizeeën dat Jezus zich verbroederde met zondaren.
Je kunt niet terugvallen op je eigen opvoeding, op hoe je ouders het deden. Want toen wij kind waren, bestonden er nog geen tablets en smartphones. Wij zijn dus de eerste generatie ouders die erover na moet denken hoe we omgaan met de tablet in de opvoeding.
Is er verschil met de computer dan? Een beetje wel. Want bij een tablet hoef je nog minder zelf te doen. Hij is er niet op gemaakt om veel tekst te typen. Het is vooral klikken en vegen. Een tablet is ook gemakkelijker mee te nemen, bijvoorbeeld als je uit eten gaat. Je kunt hem dus nog vaker en jonger inzetten bij je kinderen. En dat gebeurt ook. In 2013 is een onderzoek gedaan. Daaruit bleek dat een derde van de kinderen van 1 jaar al regelmatig op de tablet mag. Van de kinderen van 3 jaar mag de helft regelmatig op de tablet.
Jezus is Kurios ! Een geweldige titel van onze Heiland, op een prominente plaats in onze geloofsbelijdenis: Ik geloof in Jezus Christus, Gods eniggeboren Zoon, onze Here.
Op een overweldigende manier is Christus' overwinning gebleken in zijn opstanding uit de doden. God de Vader heeft Hem toen aangesteld tot Kurios . Dat gebeurde na zijn verschrikkelijke kruisiging op Golgota. De Vader heeft Hem bekleed met goddelijke heerlijkheid, verdiend door zijn volbrachte werk. De apostel Petrus zegt: God heeft Hem tot Kurios gemáákt (Hand. 2, 36).
Tegelijkertijd was dat een heerlijkheid die Hij al had vóór zijn opstanding uit de doden. Toen was ze verhuld in het menselijke bestaan en bedekt door vloek en dood. Ze lichtte slechts af en toe op. Maar na zijn hemelvaart is aan die verhulling definitief een einde gekomen. God de Vader heeft de bedekking weggenomen. Hij heeft Christus geschonken wat Hij altijd al bezat, goddelijke heerlijkheid. Hij werd wie Hij altijd al was!
