Zestig jaren samen - zestig jaren aan het werk!

Geen kleinigheid!

Het is met ons beiden allemaal begonnen in het Groningse dorp Mussel. Daar als getrouwd paar de pastorie in voor het gemeentewerk. Daarna kwamen we in Apeldoorn-Zuid, Groningen, Kampen, Gorinchem, Amersfoort, Amsterdam-Nieuw-West en ten slotte als emeritaats-echtpaar in Hoogeveen, waar we nu al weer 18½ jaar wonen. Steeds een nieuwe gemeente met heel eigen werk én een ander huis.

Bijzonderheden uit deze 60 jaren? Het krijgen van vier kinderen (2 meisjes en 2 jongens); onze geestelijke en kerkelijke vorming in de gemeente Mussel. Het dóórstuderen tot doctoraal, afgerond in de pastorie van Apeldoorn-Zuid, en het schrijven van de dissertatie De prediking van de Nadere Reformatie in de Groningse tijd, met de promotie bij prof. dr. J.T. Bakker in Kampen in 1974 (2e druk in 1981). Bij Kampen denken we aan de Diensten met Belangstellenden, waarbij Klaas Jan Mulder vaak het orgel bespeelde. In Groningen leerden we de fijne samenwerking met een collega en zijn vrouw.

In de meest buurten van Amsterdam kun je beter niet met een keppeltje over straat lopen. Te gevaarlijk. Openlijk Joods-zijn is niet vanzelfsprekend, ook niet in Nederland. Onlangs zat ik op terugreis uit Israël in het vliegtuig naast een Joodse man. Hij kwam daar niet gelijk mee, maar in het gesprek werd duidelijk dat hij Joods was. Zijn naam deed het ook al vermoeden. Hij vertelde dat hij sinds kort een woninkje in Amsterdam had. ‘Ik ben niet echt bang’, zei hij, ‘maar ik heb toch het naambordje van de vorige bewoner maar op de deur laten zitten’.

Er is mij gevraagd om over deze vraag iets te schrijven met circa 500 woorden. Dus ik waag een poging.

Het predikantschap waarover het gaat, strekt zich uit over een periode vanaf 1965 tot heden.

Predikant zijn is iets waarvoor je door de Koning van de Kerk bestemd bent. Het is roeping. Je kunt of moet het daarom nooit uitproberen als een optie, maar zien als iets dat de Heere in je heeft gelegd. Het zit gewoon in je. Duidelijker dan dat het Woord van God het zelf zegt in 2 Korinthe 5 vers 19 en 20, kan het niet gesteld worden: ‘Want God was in Christus de wereld met Zichzelf verzoenende, hun zonden hun niet toerekenende, en heeft het Woord der verzoening in ons gelegd’ Dus, het is niet gepakt, maar gelegd. Vandaar: ‘Zo zijn wij dan gezanten van Christus’ wege, alsof God door ons bade; wij bidden van Christus’ wege: Laat u met God verzoenen.’

In de rubriek bomen en planten stond een paar weken geleden een beschrijving over de moerbeiboom. Een trouwe lezer uit Drachten moest bij het lezen hiervan denken aan een gedicht over de moerbeiboom. Nadat ze het gevonden had stuurde ze het op naar een van de redactieleden. Het gedicht is van Nicolaas Beets:

'De moerbeitoppen ruischten;'

God ging voorbij;

Neen, niet voorbij, hij toefde;

Hij wist wat ik behoefde,

En sprak tot mij;