De stilte in de storm
Letterlijk of figuurlijk, een storm in het leven maakt iedereen wel eens mee. Zo ook ik: letterlijk en figuurlijk op de camping in 1993. Ik stond daar, alleen met mijn kinderen. Here help! De storm kwam, maar het was stil. God was daar. Ik wil je meenemen naar de zomer van 1993, waar God aanwezig was in de stilte.
November 1992
Op een rustige herfstdag sta ik daar, aan het graf van mijn man, vader van mijn kinderen. Voorbij, zomaar in één klap. Hartstilstand. En of je nou wilt of niet, het leven gaat door. Gelukkig gebeuren er ook mooie dingen en wordt er ook gelachen. Maar de moeite, het verdriet en de vele vragen overheersen. En als dan de zomervakantie aanbreekt is daar weer een vraag. Wat ga ik doen? Maar vooral hóe ga ik het doen. Veilig thuis is het al zwaar genoeg. Regelmatig overvalt mij een verlammend gevoel. Dit is te zwaar. De verantwoordelijkheid te groot. Dit gaat mij niet lukken! Maar ik wil wel weg, want thuisblijven als iedereen weggaat lijkt mij ook een heel eenzaam gevoel. En ik denk dat het ook goed voor de kinderen zal zijn. Maar ja, hoe? Wat? Kamperen lijkt mij de beste oplossing en ook leuk voor de kinderen. Maar ja, een tent, hoe kwetsbaar is dat. Geen kamers, geen stevige wanden en deuren om een al te heftig kind te beteugelen. Iedereen ziet je, hoort je. En wat als het hele dagen regent of nog erger als er een onweersbui over ons heen komt. Kan ik dat? Met zes kinderen kamperen? Het is toch behelpen, laten we nou even heel eerlijk zijn. De oudsten van 9, 11 en 13 jaar dat zou nog wel lukken, maar de jongsten van nog maar 1, 3 en 6 jaar?