De farao, de gevestigde orde, de macht op aarde. Mozes kent hem, kent de hofgebruiken nog van vroeger. De farao beveel je niets, want hij is een god. Het is zelfs de vraag of je iets aan hem mag vragen. Mozes herinnert zich hoe groot en verheven de farao was in zijn kindertijd. Ver weg, hoog boven de mensen had hij de wereld in zijn hand, de zon, de maan en de sterren. De farao zei en het was, gebaarde en het gebeurde.

In kringen van christelijk basisonderwijs is bestuurlijk veel gaande. Vooral in krimpgebieden.

Bestuurders sturen her en der aan op opheffing van 'hun' vereniging om tot een stichting over te gaan. Om meteen of in de loop der tijd aan te sturen op bestuurlijke fusies met stichtingen voor openbaar onderwijs. Onder het mom van financiële noodzaak of met een beroep op bestrijding van 'de krimp'. Onder de slogan: Het is niet te keren, het kan niet anders.

Een voorbeeld van de eerste manoeuvre waren ontwikkelingen op enkele bestuursbureaus in het noorden van Friesland. Gelukkig zijn daar door ingrijpen van dóórdenkende leden de plannen op ledenvergaderingen afgestemd. Toen bleek dat het met het zoeken van oplossingen voor overigens reële problemen wel degelijk anders kan. Natuurlijk. Want waar een wil is, is een weg. Het gaat er maar om wélke weg men kiest.

Onze westerse maatschappij is in de afgelopen decennia in rap tempo veranderd. Konden we halverwege de vorige eeuw nog spreken van een ‘christelijke’ samenleving, vandaag de dag is daar maar weinig van over. Natuurlijk heeft dat ook z’n gevolgen voor de plaats van de kerk in de samenleving. Het is daarom niet verwonderlijk dat vandaag de dag er stevig nagedacht wordt over de vraag wat het betekent om kerk te zijn. Hoe ben je kerk in een seculiere samenleving?

In een vorig artikel heb ik iets gezegd over de noodzaak en de functie van de ambtsdragers. De gemeente kan niet zonder ambtsdragers, omdat God bij de bouw van zijn gemeente gebruik wil maken van de dienst van mensen. Deze ambtsdragers behoren de gemeente te dienen door het Woord.