Ik stond nog maar heel kort in mijn eerste gemeente Mussel, toen ik van een zeer oude en blinde zuster uit de consulentgemeente Onstwedde een verzoek kreeg bij haar te komen. Ze wilde me, vóór ze ging sterven, spreken. Ik er naar toe. Ik vroeg wat ze wilde zeggen. 'Doomnie', zei ze, 'ik heb zoveel zonden, ik weet niet, of ze mij vergeven worden!' Ze begon met haar vinger allemaal kruisjes te zetten op de deken van het bed, waarin ze lag. Ik vroeg haar: 'Zijn dat al uw zonden?' 'Ja', zei ze, 'en er zijn er nog veel meer!'

Kaneel, een specerij, is afkomstig van de kaneelboom, die alleen maar groeit in een tropisch klimaat, vooral in Zuidoost-Azië. Het wordt gebruikt als smaakmaker bij diverse gerechten. Bij wie staat er niet een potje kaneel in een kruidenrekje of zomaar los op een plankje in de keuken? Tegenwoordig is het een alledaags product en wel zo alledaags dat je het niet gauw aan een ander schenkt als cadeau. Tot en met de zeventiende eeuw werd kaneel alleen gebruikt in hogere kringen.

Te laat komen op de allereerste zondag dat je predikant bent. Zo ben ik mijn loopbaan begonnen. In de vaste overtuiging dat de dienst om tien uur zou beginnen – vanaf mijn jeugd had ik nooit anders meegemaakt - zat ik thuis koffie te drinken. Om half tien belde de koster: ‘Dominee, de mensen zitten op u te wachten’. Vliegensvlug naar de kerk. Zoiets kun je je alleen op de eerste zondag permitteren. Ondanks lichte schaamte, wel een bewijs dat ik me thuis voelde.

Op 2 april 1976 ben ik in Vlissingen bevestigd door professor W. van ’t Spijker. Ik deed intrede met de woorden uit 2 Korinthe 5 vers 20: 'Laat u met God verzoenen.' Mijn leven lang ben ik geboeid door het wonder van de rechtvaardiging: wij worden om Christus’ wil door God vrijgesproken en tot zijn kind geadopteerd. Zoals elke predikant geef ook ik hoog op van mijn eerste gemeente: daar heb ik alles voor het eerst meegemaakt. Als vrijgezel werd ik vaak uitgenodigd mee te blijven eten. Al snel voelde ik me alsof ik bij familie aan huis kwam en werd ik 'dominee Kees' genoemd. Helaas bestaat deze warme gemeente niet meer, maar mijn leven lang heb ik in mijn vrouw een dagelijkse verbinding aan de Scheldestad: op 16 januari 1981 trouwde ik daar met Addie de Vos.

Uit een zaal van de Christelijke Gereformeerde kerk van Drachten klinkt muziek. Er wordt gezongen op een bekende wijs, psalm 134, met gitaarbegeleiding. Maar niet met de vertrouwde woorden van deze psalm. Er worden Arabische liederen gezongen. Door Nederlandse mensen, cursisten van de vormingscursus voor gemeenteleden. Zij hebben deze zaterdagmorgen les van een medewerker van Evangelie & Moslims. De studie begint met het zingen van een christelijk Arabisch lied om een beetje in te leven hoe Arabieren zich voelen als zij een kerkdienst in het Nederlands meemaken.

Veel Arabieren stapten de laatste jaren een kerk binnen. Niet alleen de christenen onder hen, maar ook moslims. Velen zijn op zoek gegaan naar een nieuw geloof vanwege slechte ervaringen met wat hen in naam van de islam is overkomen. En hoewel ze vaak jarenlang negatieve informatie kregen over ‘het christelijke westen’ – decadent, amoreel, overheersend, arrogant – toch willen ze zich openstellen voor het christelijke geloof, voor de godsdienst van de liefde. Sommigen zoeken contact met christenen en stappen over de drempel van een kerk. Zij komen dan een heel andere wereld binnen met een vreemde, moeilijke taal. Met liederen, vaak ook gebeden, die gezongen worden. Waar mannen en vrouwen door elkaar heen zitten. Soms wordt men, als er vertaald wordt, geraakt door de gebeden voor vluchtelingen zoals zij. Of door de indrukwekkende zegenwoorden aan het slot van de dienst…