In ons land gaan de kerkdeuren iedere zondag open om mensen van alle leeftijden binnen te laten. Wat ze daar komen doen? Als je dat de kerkgangers zelf zou vragen, zou je een grote diversiteit aan antwoorden krijgen: God ontmoeten, zingen tot eer van God, naar de kindernevendienst gaan, bidden, luisteren naar de Bijbelse boodschap, mijn geloof delen met anderen.

Van deze antwoorden kun je blij worden. Maar soms hoor je ook zeggen: dat ben ik nou eenmaal zo gewend, ik zou het niet weten, of ik moet van mijn ouders maar het zegt me niet zoveel.

Als je jongeren vraagt wat ze van de kerk vinden, beginnen ze over de zondagse kerkdienst te praten. Wat daar gebeurt is voor hen van wezenlijk belang. Al die andere aspecten die bij het kerk-zijn horen zoals catechese, club, ontmoeting met jongeren van de kerk, zorg voor elkaar, God dienen, komen op de tweede plaats. Nee, de kerkdienst. Dat is het eerste wat genoemd wordt. Vaak  niet in positieve zin. Ik zal er een paar noemen: niet feestelijk, kerkenraad komt met strakke gezichten binnen, verouderd taalgebruik, liederen uit een andere tijd, geen onderlinge communicatie, alleen de dominee heeft het woord, te lange preken, die voor jongeren weinig raakvlakken hebben met wat ze door de week meemaken, zo weinig leeftijdsgenoten in de kerk.

Sommige hierboven genoemde elementen zijn misschien wat overdreven, maar toch… Dit alles bij elkaar roept de vraag op of de kerkdiensten van vandaag nog wel geschikt zijn voor jongeren.

In deze rubriek vertellen mensen die een functie in de kerk bekleden, iets over hoe ze deze functie in praktijk brengen. Diverse aspecten mogen daarbij aan bod komen. Bijvoorbeeld wat het werk inhoudt, hoeveel tijd het kost, welke leuke of vervelende dingen ze tegenkomen, en nog veel meer. Vandaag 'Ouderling in een vacante gemeente'. De kerkenraad van Nieuw Balinge is er samen voor gaan zitten.

Sinds het vertrek van ds. A. Versluis, in het voorjaar 2012, is onze gemeente Nieuw-Balinge opnieuw vacant. Opnieuw, want voordat ds. Versluis in 2006 het beroep naar onze gemeente aannam, hebben we het vijfenvijftig jaar zonder eigen dominee moeten stellen.
Wat vraagt dat dan van de ouderlingen? Eigenlijk niets anders dan van ouderlingen in een gemeente waar een predikant is. Want wat is nu de taak van een ouderling? Als we daarvoor putten uit de Bijbel of het bevestigingsformulier, dan komen een drietal aspecten naar voren:

1. Opzicht hebben over de gemeente

2. Acht slaan op de welstand en goede orde in de gemeente en

3. Acht slaan op het leven en de leer van de dienaren des Woords.

We noemen ze, omdat dit toch wel veel van ons werk weergeeft en gaan er kort verder op in.

Ongebruikelijk, de bevestigingstekst op 16 januari 1976 in 't Groningse Winschoten: Welzalig hij, wiens overtreding vergeven, wiens zonde bedekt is (Ps. 32, 1). Had mijn oom en inspirator, ds. Mans Toorman, legerpredikant, niet een ánder bijbelwoord kunnen bedenken? Maar nee, dit psalmwoord was de tekst «cursief» op het graf «einde cursief» van mijn grootvader in Wildervanksterdallen. Hij overleed in februari 1941. Zou nù 151 jaar oud zijn. De bevestiger ging dus ver terug in het verleden. 'Dat was jouw opa’s houvast, m’n jongen, en voor jou: het hart van je bediening!'

Dan komt zo'n tekst in een bepaald licht te staan. Het werd de 'rode draad' in mijn predikantswerk.

Want 'die mij oordeelt, is de HERE!' En wie dan de «cursief» genade «einde cursief» van Christus kent als zijn fundament, weet zich ook «cursief» veilig «einde cursief» en aanvaard in Gods familie!

Zo nu en dan plaatsen we een artikel van of over iemand uit een bepaalde beroepsgroep. Vandaag Nicoline Scholing, verpleegkundige op een AZC in Hoogeveen.

Elk AZC heeft een gezondheidscentrum, functionerend als een huisartsenpraktijk. Nicoline werkt nu ongeveer een jaar op zo’n GCA (Gezondheidcentrum voor asielzoekers). Zij werd eerst in Emmen ingewerkt. Daar werden uitgeprocedeerde asielzoekers opgevangen. Sinds februari 2015 werkt zij in Hoogeveen. Wat doet Nicoline daar zoal op een dag en welke taken heeft een praktijkverpleegkundige daar eigenlijk, naast de huisartsen, GGZ-consulent en doktersassistenten?

Spreekuur

‘Om half negen ‘s morgens kom ik op mijn werk. We beginnen de dag met koffie en thee. Er is altijd een huisarts, een GGZ-consulent, een doktersassistent en twee verpleegkundigen. Om negen uur begint het spreekuur. Asielzoekers kunnen tussen negen en tien uur een nummertje trekken en aan de geopende balie roept de doktersassistente de nummers om. Zij doet ook de ‘triage’ en vraagt wat de klachten zijn. Zij bepaalt dan of de asielzoeker naar een verpleegkundige of de huisarts moet. Of zij geeft zelf adviezen inzake zelfzorg. Met deze patiënten zijn we tot twaalf uur ’s morgens bezig.’

Maar niet iedereen kan toch Engels spreken? ‘Nee, als dat een probleem is, is er soms wel een asielzoeker beschikbaar die even wil helpen. Maar vanwege de privacy kan dat niet altijd natuurlijk. Dan kan er een telefonische tolk ingeschakeld worden via een tolk- en vertaalcentrum, maar door de hoge instroom asielzoekers van de laatste tijd is het lastiger om snel een tolk te krijgen. Dat vergt geduld van alle partijen of er wordt een tolk gereserveerd en de afspraak wordt uitgesteld afhankelijk van de urgentie van de klacht.