We leven in een tijd waarin communicatie er enorm toe doet. Ook in kerkelijke kringen. Hier volgen een paar woorden die in ons kerkelijk vocabulair uitermate effectief zijn. Allereerst het woord ‘verbazing’. Zowel in kranten als op gemeentevergaderingen kunnen  mensen reageren op voorstellen of teksten met de woorden: ‘Met verbazing heb ik kennis genomen van ...’

Of wat dacht u van ‘stíjgende’ verbazing? Ik heb trouwens nog nooit ‘dalende verbazing’ meegemaakt. Die uitgesproken verbazing slaat ten diepste meestal nergens op. Want eerlijk waar, veelal ís er helemaal geen verbazing. Er is vooral ergernis. Omdat men het er niet mee eens is. Of zijn zin niet krijgt. Die ergernis wordt verzwegen. Zitten ergernis en kwaadheid zó bij ons in de taboesfeer? Maar er is meer aan de hand. Schijnbare verbazing camoufleert niet alleen onze ergernis maar kan zeer doeltreffend zijn. De aangesprokene (lees: kerkenraad, commissie, tekstschrijver) wordt weggezet als een achterlijke gladiool. Niet hardop gezegd natuurlijk, maar dat is nou juist het venijn. En de aangesprokene moet natuurlijk gauw stoppen met dat domme gedoe, dat is ook duidelijk. En de verbazer? Die is vooral wijs! En daarom zo enorm verbaasd over zoveel domheid bijelkaar.

In deze rubriek vertellen mensen die een functie in de kerk bekleden, iets over hoe ze deze functie in praktijk brengen. Diverse aspecten mogen daarbij aan bod komen. Bijvoorbeeld wat het werk inhoudt, hoeveel tijd het kost, welke leuke of vervelende dingen ze tegenkomen, en nog veel meer.

Vandaag ‘De organist’. Aan het woord is Anne Harkema, organist van de CGK te Delfzijl.

Hoe ik organist werd

Zoals zoveel organisten in onze kerken ben ik geen beroepsorganist. Via het muziekkorps, dat over de kop ging, ben ik bij het trap-orgeltje terecht gekomen. Dat ging zo aardig dat mijn ouders zeiden dat ik les moest hebben. Dus ging ik elke zaterdagmorgen naar een vrijgezelle mevrouw, die een kaaswinkel had. Lesgeven en kaas verkopen gingen prima samen, want ze zei regelmatig: 'Speel maar gewoon door. Ik hoor je ook wel vanuit de winkel.' Na een aantal jaren les ging heel geleidelijk de knop om. Ik werd als vanzelf organist. Eerst op de zondagsschool, elke zondagmorgen na de dienst. ‘Er was niemand anders.’ Daarna op de jeugdvereniging. En als laatste oefenstap tijdens het avondmaal, als mijn broer, die ook organist was, aan tafel ging. Als je dat kon was je volleerd. Vanaf die tijd heb ik elke zondag minsten één keer tijdens een kerkdienst gespeeld. In de eigen gemeente, maar ook regelmatig in naburige gemeenten, waar op sommige zondagen geen organist beschikbaar was.