De classis Leeuwarden vergaderde op donderdag 18 februari in Drachten. We zijn de dag begonnen met een Bijbelstudie uit Romeinen 1. Na een korte inleiding gingen we uiteen in groepjes om door te spreken over dit gedeelte.

Naast de reguliere verslagen naar artikel 41, hebben we afscheid genomen van twee predikanten die het ressort van onze classis verlaten. De attestaties zijn aan ds. W.A. Capellen uit Drogeham en ds. C.C. den Hertog uit Surhuisterveen meegegeven met een hartelijke groet en woorden van dank voor wat ze in onze classis mochten betekenen. We hebben voor hen gebeden en de zegen van God meegegeven voor hun taak elders.

Net zomin als een arts verantwoord kan handelen als hij niet weet wat er aan de gezondheid van iemand schort, kan een manager verantwoord ingrijpen en een plan maken als hij niet helder heeft wat het probleem is dat moet worden aangepakt.

Een ding is duidelijk: primum non nocere, zoals het in de geneeskunde heet (het eerste is: geen schade toebrengen, red.).

Er moet worden voorkomen dat er door de interventie schade ontstaat in plaats van verbetering. Natuurlijk, een arts moet soms schade toebrengen om genezing te bevorderen – zachte heelmeesters maken stinkende wonden – maar het doel blijft dat iemand er beter van wordt. Maar wat is verbeteren?

Als gemeente bij elkaar komen voor gebed op de tweede woensdag van maart doen we in Nederland sinds ca. 1600. Dat is in het algemeen een gewoonte geworden. Er zijn redenen om wat vraagtekens bij deze gewoonte te zetten. Wat mij betreft is het een goede gewoon­te, maar goed om eens na te den­ken over de inhoud van deze gebedsdienst.

Ik ben zelf opgegroeid in een agrarische gemeente: daar was biddag een doordeweekse kerkdag. Op de zondagse tijden waren er op woensdag kerkdiensten. Behoorlijk trouw kerkbezoek, je had vrij van school, men nam een dag vrijaf. Toen ik vijftien jaar geleden in het Nieuwegeinse kwam, was daar niet de ge­woonte om een doordeweekse biddagdienst te houden, maar dat in de daarop­volgende zon­dag­mor­genkerkdienst te doen. Dit is tekenend voor het verschil tussen stedelijke en plattelands­ge­meen­ten. Er worden in het algemeen minder doordeweekse biddagen belegd. Er is ook een ten­dens om de thematiek breder te maken dan ge­was en arbeid; dat ondergraaft de reden om afzonderlijk sa­men te komen. Dat­zelfde doe je ook als zo’n biddagdienst zich nauwelijks onderscheidt van een zon­dag­se kerkdienst. Daarnaast voelen we de noodzaak van gebed voor ons dagelijks brood minder sterk. Want in onze westerse samenleving hebben we de voedselvoorziening aardig goed voor elkaar en denken dat ons gebed vooral voor het dagelijkse brood in derde wereldlanden noodzakelijk is.