Eén van de apostelen is weg. Is zijn stoel leeg of moeten er gewoon twaalf zijn? Zoals Manasse en Efraïm een opvulling waren van Jozef en Levi. Zwölf muss sein? Waar zoeken ze naar? Een getuige van de opstanding. Het zijn geen kwaliteiten, geen gaven en talenten, geen bijzondere dingen in de mens, alleen het getuige zijn van de opstanding. De anderen zeggen dat dan ook. Er moeten er twaalf zijn. We zoeken er één bij, die met de andere elf vanaf het begin bij Jezus is geweest en die met hen getuige is van de opstanding. Maar weten ze dan niet, dat het aantal van twaalf binnen niet al te lange tijd niet meer gevuld kan worden? Immers, de generatie, die getuige is van de opstanding geweest, zal uitsterven. We horen daarna dan ook niets meer van de opvolging van de apostelen. Het apostelambt is ‘verloren’ gegaan met het heengaan van de apostelen zelf.

Wie zou de Joden niet gunnen dat ze kunnen wonen in de staat Israël, zeker na de hel van de Tweede Wereldoorlog? De vraag daarbij is echter wel of de stichting van deze staat in 1948 het begin was van de vervulling van de oudtestamentische beloften. Achter die vraag ligt de vraag of na Christus de landbelofte voor Israël onveranderd is blijven gelden.

God beloofde aan Abraham, dat Hij aan zijn nakomelingen heel het land Kanaän als eeuwig bezit zou geven (Gen. 17,8). Vanwege deze belofte roepen dr. G. van den Brink en dr. C. van der Kooi in hun Christelijke dogmatiek (CD) op te waken voor vergeestelijking, verbreding en vervluchtiging van de landbelofte.

De titel van dit artikeltje lijkt misschien wat vreemd, want: weet u of uw buurman sowieso de Bijbel leest? Of weet u dat niet?

Wat weten we …?

Wat we wel weten is dat vandaag heel wat mensen eigenlijk niets meer van de Bijbel weten, en soms: dat ze er niet van willen weten. We leven in wat een post-christendom-tijd genoemd wordt. De tijd waarin het christendom (min of meer) bepalend was voor de manier waarop het leven in elkaar zat, is voorbij. Die tijd ligt achter ons en je hoort soms dat mensen er ook duidelijk afstand van nemen. Wat dat betekent voor de kerk en voor de boodschap van de kerk, daar gaat het in dit artikeltje over.

Hij heette Johan. Hij kwam uit een christelijk gezin, maar ging niet meer naar de kerk. Een dominee had hem als jongen behoorlijk gekleineerd. Toch was hij lid van onze gemeente gebleven. Daarom stond hij nog in de Gemeentegids. Ik er op af. Hij was nog maar kort geleden getrouwd met een heel aardige jonge vrouw. Ze lieten me hartelijk binnen.

Toen ik goed en wel in hun kamer zat, viel mij direct op, dat er veel schilderstukken aan de wanden hingen en tegen de muren stonden. Ik vroeg naar de herkomst ervan. Johan vertelde me, dat hij kunstschilder was en veel in het buitenland exposeerde, vooral in Hongarije. Uit dat land en het volk daar haalde hij veel inspiratie.