Per ongeluk is in het voorlaatste nummer de mededeling weggevallen, dat we met de rubriek ‘Onze broers en zussen’ een langer lopende serie beogen.

 

Asielzoekers moeten meestal heel lang wachten voor ze te horen krijgen of ze in ons land mogen blijven of dat ze weer moeten vertrekken. Soms duurt het wachten wel vijf jaar, of zelfs langer. Slopende jaren. Naast het lange wachten worden vluchtelingen ook veelvuldig verplaatst. Dat ervaren ook Roneela en haar twee reisgenoten. Maar er zijn ook lichtpuntjes. Telkens waren er overal christenen die hen opzochten, naar hen luisterden en hulp aanboden.

In het vorige artikel is aan de hand van een diagnose geprobeerd vast te stellen wat de oorzaken zouden kunnen zijn waarom ambten niet vervuld kunnen worden. Maar we zijn daar niet in blijven hangen. Het moet weer worden ‘onze’ kerk. Wanneer ik een levend lidmaat ben dan heb ik daar een taak in. Die kan heel divers zijn. In deze bijdrage gaat het om de vervulling van de ambten.

Hij heette Ebel. Hij was zo'n 20 jaar, enige en nog ongetrouwde zoon van een weduwe. Hij had pas verkering met een leuk meisje, verpleegster in het AMC te Groningen. Onverwacht kreeg hij een ernstige kanker. Hij werd erg ziek en opgenomen in het ziekenhuis. Zijn moeder verbood iedereen, ook mij, met Ebel te praten over het erge van zijn ziekte. De dokters konden niets meer voor hem doen. Het zou sterven worden.

 

Ik ging hem bezoeken. We praatten over van alles en nog wat, behalve over de ernst van zijn ziekte. Het waren geen echt fijne gesprekken. Na een paar bezoeken hield ik het niet meer vol. Voor mij was het of ik steeds zat te liegen aan zijn bed. Ik ging naar zijn moeder toe en zei haar, dat ik dit niet meer volhield, vol kón houden. Ebel had er recht op te weten, hoe het er bij stond. Ik deelde zijn moeder mee, dat ik er voor zou zorgen dat haar zoon zijn situatie te weten zou komen. Ze sputterde erg tegen, maar ik bleef bij mijn standpunt.

De Librisliteratuurprijs winnen met een boek dat eigenlijk een onderzoek is naar religie. Het kan nog steeds. In 2013 kreeg Tommy Wieringa deze prijs voor zijn boek Dit zijn de namen. Een boek dat allerlei facetten van godsdienst en geloven onder de loep neemt. Krijgt het de kern te pakken?

Wieringa schreef eerder Joe Speedboot en Caesarion . Vooral dat eerste boek is populair bij middelbare scholieren. Beide boeken werden geprezen om hun taalgebruik. Dit zijn de namen is van een ander kaliber. Het leest nog steeds als een trein en de beeldspraak is origineel maar het boek doet een hogere greep.

 

Op vrijdag 7 februari nam prof. dr. A. Baars afscheid als hoogleraar aan de Theologische Universiteit Apeldoorn. Ruim achttien jaar heeft hij predikkunde gedoceerd. Ook gaf hij les in andere praktisch-theologische vakken, die direct de praktijk van het predikant-zijn raken.

 

Zijn afscheidscollege had als titel: 'Geestelijke leiding in de prediking'. Dit college sloot aan bij de rede die prof. W. Kremer, een van zijn voorgangers in Apeldoorn, had uitgesproken op 13 januari 1954 bij zijn inauguratie als hoogleraar aan de toenmalige Theologische Hogeschool.

Commentaar

  • Je eigen bijbeltje 2025-10-24 07:32:22

    Zeven jaar oud was ik, bijna acht. Ik herinner me nog goed dat ik naar voren mocht komen in de...

  • Privé 2025-10-11 07:31:53

    Vanaf het begin van deze maand is op tv de documentaire Sextortion te zien. Bij sextortion wordt...

  • Omdat we gezonden zijn … 2025-09-27 07:43:17

    Ik was weer in Indonesië, samen met vier studenten van de Theologische Universiteit Apeldoorn....

  • Aan Zijn voeten 2025-09-13 08:17:13

    Over de kerk is er nogal wat te doen, zeker over onze kerken, de Christelijke Gereformeerde...