Eritrea is volop in het nieuws. Paniek. Er komen teveel Eritreërs onze kant op. Dat kan niet, dat kunnen we niet aan. We moeten ze stoppen!
Ja, zo kun je er tegen aankijken. Je zou je ook af kunnen vragen waarom die mensen zo massaal op de vlucht gaan. Wat is Eritrea eigenlijk voor een land? En als hier zoveel Eritreërs zijn, dan kunnen we er misschien ook wel een paar ontmoeten. Dan kunnen we uit de eerste hand de verhalen horen.
God is de Vader, de Gebieder over hemel en aarde, de allerhoogste Koning. Wie zal Hem tegenspreken? Hij is de Oorsprong van elke macht op aarde, vooral ook van zijn kerk. Elke zondag belijdt zij: Ik geloof in God de Vader.
Het vaderschap van God is een troost voor wie Hem vrezen: 'Zoals een vader zich ontfermt over zijn kinderen, ontfermt Zich de Here over wie Hem vrezen' (Ps. 103, 13). Op dat vaderschap mogen de zijnen Hem voortdurend aanspreken.
'En zie, Ik doe de belofte mijns Vaders op u komen. Maar gij moet in de stad blijven, totdat gij bekleed wordt met kracht uit de hoge’ (Luc 24, 49).
'Maar gij zult kracht ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u komt’ (Hand 1,8).
Jong wellicht. En onervaren. Dat was hij, toen hij dominee werd en ging preken. En het resultaat? Preken van 45 of zelfs 50 minuten. Echter, de schrijver van ‘domineespraat’ is wijs geworden. En terwijl zijn wijsheid toenam, nam de lengte van zijn preken af.
‘Want, dominee, wij kunnen een preek van 45 minuten niet verdragen. Kijk, een voetbalwedstrijd die bestaat uit twee delen van 45 minuten, is geen probleem. Dat is boeiend. Maar het Woord van God? Een preek?’
Valt er nog iets te beleven met God? Of hebben we het kerkelijke jaar in zekere zin al met Goede Vrijdag en Pasen afgesloten? Nog even Pinksteren, en dat was het dan?
Goede Vrijdag en Pasen kunnen gemakkelijk een emo-gebeuren worden. We staan dan met ontzetting stil bij wat ‘ze’ Hem hebben aangedaan. We voelen misschien medelijden. Dat soort ontroering komt gemakkelijk binnen. Het is weer eens iets anders dan oppervlakkigheid. Veel onkerkelijke mensen gaan ook graag naar de Mattheus Passion of The Passion .
Uit onderzoek blijkt dat mensen erg kunnen opknappen van het kijken naar een ontroerende, verdrietige of aangrijpende film. Dat komt omdat ze na afloop zich dan dankbaarder voelen over hun leven. Wat waren we met Goede Vrijdag en Pasen aan het doen? Ontroering en dankbaarheid beleven en delen? Vergelijkbaar met het volgen van een begrafenis van een lid van het koninklijk huis?
