Je ziet ze tegenwoordig steeds meer, de mannen van Maria. Ze hebben een gelovige vrouw getrouwd en zijn in die vrouw geheiligd. Het zijn doorgaans prachtige mannen, liefdevol, verdragend en vergevend. Alleen met de God van Maria hebben ze niet altijd vrede. Natuurlijk beloven ze Maria dat ze zullen zorgen voor het kind. Maar de verhouding tot de God van Maria maakt dat ze zich af en toe een kind ontnomen voelen.

Wie was profeet?

De profeten spreken en handelen alsof de hemel op instorten staat, omdat Israël ontrouw aan God is geworden. God heeft een last op hun ziel geworpen. Zij gaan gebukt onder de felle hebzucht van de mensen, die hen schokt. Geen menselijke stem kan ten volle uitdrukking geven aan de verschrikking van het lijden van mensen. De profetie is de stem van God voor de uitgebuite armen en de ontheiligde rijkdommen van de wereld. God toornt in de woorden van de profeet.

De profeet is een beeldenstormer, die ter discussie stelt dat, wat ogenschijnlijk heilig is, vereerd wordt en ontzag inboezemt. Geloof dat als een zekerheid gekoesterd wordt en instituties waaraan een bijzondere heiligheid wordt toegekend stelt hij aan de kaak als schandelijke pretenties.

De angst van iedere dominee is dat hij te laat komt voor de kerkdienst die hij zal leiden.

Het is mij gelukkig slechts één keer overkomen.

De aanleiding was een opeenstapeling van gebeurtenissen.

Ik was gevraagd om de middagdienst in Beverwijk te leiden, om drie uur.

Daarvoor moest ik zeventig kilometer rijden.

In die tijd had je nog geen Tom Tom en Routeplanner, je moest de tijd zelf inschatten.

We zitten in een vergadering. Een beraad waarin het vooral over seksualiteit gaat. Een van de deelnemers vertelt dat hij met twee andere mannen een bijbelstudiegroepje heeft. Ze komen eens in de drie weken bij elkaar. Het is een bijzonder groepje, want voordat ze met de studie beginnen, geven ze eerst openheid aan elkaar over hun leven van de afgelopen weken. En dan vooral over de pijnpunten, over hun zwakheden en over hun gevoelsleven.

Ze zijn aanspreekbaar en ze spreken elkaar aan. Zo hebben ze dat afgesproken. Een soort biecht. ‘Niet altijd leuk’, zegt hij, ‘maar wel heel erg goed’. Als ik zo’n verhaal hoor, gaat mijn denken gelijk aan de slag. Zelf zou ik ook wel in zo’n groepje willen zitten. Elkaar verantwoording afleggen. Praten over wat zwaar op je hart drukt. Elkaar bij de les houden, of beter gezegd, elkaar bij Christus houden. Dat vergaderen, dat lukt wel. De een weet het goed, de ander weet het beter, enzovoort, maar hoe zit het met onszelf? Soms bezwijken we bijna, maar als ons gevraagd wordt: ‘Hoe gaat het’, antwoorden we vrolijk: ‘Goed’. Wat moet je anders?