Ik had een gelovige zuster in mijn gemeente die luid en duidelijk verkondigde: toeval bestaat.

Opvallend nietwaar? Zeker wanneer we bedenken dat de meeste christenen het tegenovergestelde beweren: toeval bestaat niet.

Wat wordt onder ons mensen verstaan onder toeval?

Iets wat onverwacht gebeurt of je plotseling overkomt en waar je als mens geen invloed op hebt. Vaak brengen wij dit in verband met een soort noodlot.

Als ons iets overkomt dat we niet kunnen beredeneren, zeggen we: ‘Dat is ook toevallig!’

Soms voegen we eraan toe: ‘Het is alsof de duvel ermee speelt.’

Toeval heeft in die situatie te maken met de beïnvloeding van kwade of goede machten van onze levenssituatie.

In het vorige artikel kwamen drie boeken aan de orde over mensen die in de hemel zouden zijn geweest, na eerst al of niet gestorven te zijn. Een neurochirurg,een dominee en een jongetje van amper vier. Medisch gezien geldt voor alle drie ‘gevallen’ dat het een wonder is dat deze mensen nog leven, en in geval van de neurochirurg en de predikant dat hun bestaan niet is veranderd in dat van een kasplantje.

Wat is de diepste drijfveer waardoor je tot deze belijdenis komt?  Elke zondag opnieuw spreekt de predikant deze woorden uit. Hij vraagt dat ieder in de kerk ze in zijn of haar hart zal meespreken: 'Ik geloof in God.' Of de woorden worden gezongen. Maar wat is je diepste beweegreden waardoor je daarmee kunt instemmen?

Wanneer je deze belijdenis in je hart meespreekt, spreek je uit dat je je vertrouwen op God stelt. Dat je al je kracht en hulp alléén van Hem verwacht. Als je dat doet, totaal en zonder enig voorbehoud, moet je daarvoor goede redenen hebben.

Geen handelaar meer in de tempel en een vijgenboom die verdort - twee beelden uit het Oude Testament die tot leven komen na de intocht van Jezus in Jeruzalem. Als waarschuwing tegen een levensstijl die niet in overeenstemming is met het geloof.

Deze beide geschiedenissen staan in een hoofdstuk dat begint met de intocht van Jezus in Jeruzalem en afgesloten wordt met de toelichting van Jezus (Mat. 21, 1-22 pp). Dat de perikopen met elkaar verbonden zijn wordt duidelijk door de rol die citaten uit Zacharia en Jeremia in dit bijbelgedeelte spelen.