We zitten in een vergadering. Een beraad waarin het vooral over seksualiteit gaat. Een van de deelnemers vertelt dat hij met twee andere mannen een bijbelstudiegroepje heeft. Ze komen eens in de drie weken bij elkaar. Het is een bijzonder groepje, want voordat ze met de studie beginnen, geven ze eerst openheid aan elkaar over hun leven van de afgelopen weken. En dan vooral over de pijnpunten, over hun zwakheden en over hun gevoelsleven.

Ze zijn aanspreekbaar en ze spreken elkaar aan. Zo hebben ze dat afgesproken. Een soort biecht. ‘Niet altijd leuk’, zegt hij, ‘maar wel heel erg goed’. Als ik zo’n verhaal hoor, gaat mijn denken gelijk aan de slag. Zelf zou ik ook wel in zo’n groepje willen zitten. Elkaar verantwoording afleggen. Praten over wat zwaar op je hart drukt. Elkaar bij de les houden, of beter gezegd, elkaar bij Christus houden. Dat vergaderen, dat lukt wel. De een weet het goed, de ander weet het beter, enzovoort, maar hoe zit het met onszelf? Soms bezwijken we bijna, maar als ons gevraagd wordt: ‘Hoe gaat het’, antwoorden we vrolijk: ‘Goed’. Wat moet je anders?

Heer,

U bent de Schepper van de hemel en de aarde,

U laat nooit los, het werk dat U begonnen bent,

Heer, dat geloof ik vast en zeker.

Dogmatiek, een vak binnen de theologie. In dat vak komen de belangrijkste thema's uit het christelijk geloof aan de orde. Maar 'dogmatiek' is ook de naam van een boek dat de thema's van het desbetreffende vak behandelt.

In 2012 is een fraaie dogmatiek verschenen, geschreven door dr. G. van den Brink en dr. C. van der Kooi. De laatste is hoogleraar dogmatiek aan de Vrije Universiteit, en de eerste hoofddocent dogmatiek aan dezelfde universiteit en bijzonder hoogleraar aan de Protestantse Theologische Universiteit, locatie Amsterdam.

Hun dogmatiek wordt goed verkocht. Voor mij ligt de vierde druk. En dat voor een boek van meer dan 722 bladzijden. Dat zegt wel wat!

Niet iedereen krijgt bij 'dogmatiek' een blij gevoel. Velen denken dan aan een starre leer. Ze voelen zich meer aangesproken door de bijbeltekst zelf. Toch willen de schrijvers het woord 'dogmatiek' blijven gebruiken. Ze schamen zich er niet voor. Het is een klassieke aanduiding voor het terrein waarin dit boek de lezer wil inwijden.

De arme mensen in onze samenleving verdienen onze speciale zorg. Dat is niet alleen een verantwoordelijkheid die we dragen, het is ook christelijke plicht. Op dagen als biddag mogen we ons bewust zijn van al het goede dat we van God ontvangen, maar tegelijkertijd mogen we ook nadenken over het uitdelen. Al het goede dat ons gegeven wordt, moeten we delen met onze naaste. Dat is zelfs essentieel. Daarmee ontfermen we ons niet alleen over onze naaste, we dienen er op een belangrijke manier God mee. De Voedselbank is wat dat betreft een prachtige instelling: de direct gegeven steun biedt verlichting aan de armen en meest kwetsbaren in onze samenleving.