Jong wellicht. En onervaren. Dat was hij, toen hij dominee werd en ging preken. En het resultaat? Preken van 45 of zelfs 50 minuten. Echter, de schrijver van ‘domineespraat’ is wijs geworden. En terwijl zijn wijsheid toenam, nam de lengte van zijn preken af.
‘Want, dominee, wij kunnen een preek van 45 minuten niet verdragen. Kijk, een voetbalwedstrijd die bestaat uit twee delen van 45 minuten, is geen probleem. Dat is boeiend. Maar het Woord van God? Een preek?’
'En zie, Ik doe de belofte mijns Vaders op u komen. Maar gij moet in de stad blijven, totdat gij bekleed wordt met kracht uit de hoge’ (Luc 24, 49).
'Maar gij zult kracht ontvangen, wanneer de Heilige Geest over u komt’ (Hand 1,8).
Hoe komt een christelijke gemeenschap tot besluiten? Reden waarom ik met deze vraag in aanraking kwam is tweeledig. Ten eerste merk ik dat er nogal wat reactie kan ontstaan nadat een kerkelijke vergadering een besluit heeft genomen of lijkt te gaan nemen over een zaak waarover de meningen (sterk) verdeeld zijn. Ten tweede was ik onlangs aanwezig op een boeiende bijeenkomst waar het ging over het geestelijk onderscheiden. Hoe doe je dat? Welke factoren spelen daarin een rol? Hoe doe je dat binnen een gemeenschap?
Naar aanleiding van de hierboven genoemde bijeenkomst ben ik mij o.a. gaan verdiepen in een Engelstalig boek (Scripture & Discernment. Decision Making In The Church, (Schrift & Onderscheidingsvermogen. Besluitvorming in de Kerk), herziene druk van 1996) van de Amerikaanse hoogleraar Luke Timothy Johnson. De schrijver gaat in dit boek in op hoe besluitvorming plaatsvindt.
Valt er nog iets te beleven met God? Of hebben we het kerkelijke jaar in zekere zin al met Goede Vrijdag en Pasen afgesloten? Nog even Pinksteren, en dat was het dan?
Goede Vrijdag en Pasen kunnen gemakkelijk een emo-gebeuren worden. We staan dan met ontzetting stil bij wat ‘ze’ Hem hebben aangedaan. We voelen misschien medelijden. Dat soort ontroering komt gemakkelijk binnen. Het is weer eens iets anders dan oppervlakkigheid. Veel onkerkelijke mensen gaan ook graag naar de Mattheus Passion of The Passion .
Uit onderzoek blijkt dat mensen erg kunnen opknappen van het kijken naar een ontroerende, verdrietige of aangrijpende film. Dat komt omdat ze na afloop zich dan dankbaarder voelen over hun leven. Wat waren we met Goede Vrijdag en Pasen aan het doen? Ontroering en dankbaarheid beleven en delen? Vergelijkbaar met het volgen van een begrafenis van een lid van het koninklijk huis?
Vandaag hoor je nogal eens mensen zeggen: ‘Dat heeft God mij op het hart gelegd om te doen.’ Of ook wel met andere woorden: ‘De Geest heeft mij in het hart ingegeven dat ik zo en zo moet handelen.’
Een voorbeeld hiervan is het zogenaamde ‘ministry-gebed’. Twee mensen staan om een derde persoon heen om voor die derde persoon te bidden. Eén van die twee bidders spreekt dan een gebed uit en de andere bidder stelt zich open voor God. Op een gegeven moment breekt hij in het gebed van die andere bidder in. Hij zegt dan tegen die derde persoon: ‘God heeft mij ingegeven dat ik dit en dit tegen jou moet zeggen.’ Ik moet eerlijk bekennen dat ik dit een bijzonder griezelig gebeuren vind. Hoe weet je nu wat uit God komt of wat uit je eigen geest en gedachten?
Misschien dat we hierin iets kunnen leren van het zendingswerk.
