‘Kom maar even binnen, ik ben net bezig met een mooi klusje.’ Tot mijn verbijstering bleek dat ‘klusje’ te bestaan uit het verscheuren van allerlei brieven. De meeste hadden een blauwe envelop. ‘Zo, ben je aan het opruimen?’ was mijn nogal onbehouwen reactie. ‘Ja,’ zei hij stralend, ‘alles moet weg. Rekeningen, aanmaningen, bonnetjes en nog meer bonnetjes, ik kap ermee. Het helpt allemaal niets, ik gooi ze weg.’ Ik keek hem eens goed aan. ‘Er is hier wat aan de hand, wil je het mij vertellen?’

Op bergen gebeurt iets, dat was de conclusie van het inleidende artikel over bergen in de Bijbel. In deze serie worden de meest voorkomende bergen in de Bijbel besproken. Na dat inleidende artikel is nu de berg Ararat aan de beurt.

De eerste berg die in de Bijbel voorkomt is de berg Ararat. In Genesis 8,4 wordt verteld dat de ark van Noach vastloopt op de Ararat. Onder exegeten is er een discussie gaande of hier nou de top van deze berg bedoeld wordt of meer de landstreek van de Ararat, een naam die ook in 2 Koningen 19 en Jeremia 52 voorkomt.

De berg Ararat en ook het hele gebergte ligt in Armenië, de top van de Ararat is circa 5000 meter hoog en daarmee een imposante verschijning. Zeker ook omdat sneeuw de kruin bedekt. De Ararat is een vulkaan die nog steeds actief is. De berg spreekt nog steeds voor veel mensen tot de verbeelding, ook omdat er een rijke cultuur om heen ontstond. Het Drents Museum in Assen had vorig jaar een indrukwekkende tentoonstelling over de Ararat, onder de veelzeggende titel 'In de ban van de Ararat'.

Mijn man en ik stonden vanmorgen even samen voor de spiegel. Ik was gefocust op mijn haar, hij schoor zijn baard. Wat hij zag (ik niet) was dat er weinig energie van mij afstraalde. Het was een intensieve week geweest met zieke kinderen en vandaag had ik ook nog een cursus. Dat moest ook nog, zuchtte ik vanbinnen. Ik had meer zin in een dag met een boek op de bank. Mijn buitenkant weerspiegelde mijn binnenkant.

Ook je kinderen zien hoe je het leven ervaart. Mensen die dicht bij je staan, die je vaak zien, hebben vaak haarfijn door hoe de vlag erbij hangt, wat er in je omgaat. Onze kinderen zien ons elke dag (soms zelfs ‘s nachts), ook op momenten dat je even geen ‘mooi weer’ speelt. Als ouder zijn we hun rolmodel tijdens de meest vormende jaren van hun leven. Ze horen onze woorden, maar méér nog zien ze wat we doen, wie we zijn, hoe we leven.

Ruim zes jaar woonden en werkten Wilke en Marlies den Hertog met hun kinderen in het kleine dorpje Khon Sawan. Nu maken ze een grote sprong naar het noorden van Thailand, om te gaan wonen en werken in Chiang Mai. Niet om het ‘platteland’ te ontvluchten, maar om mogelijk via anderen de bewoners van Thailand nog beter te bereiken.

De verhuizing van Khon Sawan naar Chaing Mai was om een aantal redenen nodig. De leeftijd van de kinderen maakt verhuizen naar een plek, waar een goede internationale middelbare school aanwezig is noodzakelijk. In Chiang Mai zijn verschillende van die scholen. Het beleid van OMF is ook dat je op een plek als Khon Sawan niet langer dan zes jaar werkt en verblijft.