De predikant heeft twee belangrijke taken in de eredienst. Hij is geroepen tot de verkondiging van het Woord en hij moet de gemeente voorgaan in de dienst van het gebed.

Voorbereiding
De eerste taak, de verkondiging van het Woord, vereist een zorgvuldige voorbereiding. Er moet een Bijbeltekst gevonden/gekozen worden; er is vertaalwerk, exegese, meditatie nodig, en dan moet de preek zelf nog geschreven worden. Een preek maken kost uren aan voorbereidingstijd. Dat is ook logisch, het is immers een gewichtige taak die op de schouders van de prediker rust. Een mens die het Woord van God moet verkondigen. De preek moet trouw zijn aan de Bijbel, de preek moet vrij zijn van dogmatische onwaarheden, daarbij moet de preek ook actueel zijn en aansprekend voor de hoorders. De preek is niet zomaar een praatje...
En het gebed dan? Waar moet het gebed aan voldoen? Hoeveel voorbereidingstijd is er nodig voor de dienst van het gebed? Ik heb sterk de indruk dat zowel de predikant als de gemeente minder eisen aan het gebed stellen dan aan de prediking. Aan de voorbereiding van de preek wordt ook meer tijd besteed dan aan het gebed. Dat is niet verwonderlijk en ook niet noodzakelijkerwijs verkeerd. Het maakt mij wel nieuwsgierig naar welke consequenties dat kan hebben voor het gebed.

In een eerder artikel in dit kerkblad stond een verslag van de najaarsclassis van de classis Leeuwarden. Daarin stond dat de classis besloten had om nog eens bij elkaar te komen op een voortgezette vergadering om door te praten over het rapport kerk-zijn. Dat gesprek heeft plaatsgevonden op 24 november. De verbouwing van de Sionskerk in Damwoude was nog gaande en daarom kwam de classis, net als de vorige vergadering, weer bij elkaar in Zwaagwesteinde.

Conflicten in de kerk zijn niet nieuw. In de CGK konden ze zelfs uitgroeien tot een impasse. Bovendien is onze plaats in de kerk dan zo gemakkelijk vervangen door een plaats in een partij, een groep, tegenover ‘de anderen’. De inhoud van kerk-zijn, die wezenlijk het plaatselijke overstijgt, verdwijnt achter de horizon.

Lichaam van Christus

Kerk-zijn houdt in elkaar geestelijk (willen) ontmoeten, omdat de kerk het lichaam van Christus is. Ons spreken over de kerk moet nooit zonder Christus zijn, en nooit zonder een levend geloof. In H.C. Zondag 21 staat er niet voor niets bij: ‘…en dat ik daarvan een levend lidmaat ben.’ Ja, ook een zondaar, net als die anderen. Maar voor dat soort gaf de Heiland zijn bloed. Die realiteit betreft niet alleen de plaatselijke kerk, maar ook de kerk die daar wereldwijd bovenuit gaat.  Dus ook het kerkverband.  En die kerk betreft zelfs degenen die er wel in zijn, maar die innerlijk, wegens een onveranderd hart, niet bij Christus horen.

‘Kom maar even binnen, ik ben net bezig met een mooi klusje.’ Tot mijn verbijstering bleek dat ‘klusje’ te bestaan uit het verscheuren van allerlei brieven. De meeste hadden een blauwe envelop. ‘Zo, ben je aan het opruimen?’ was mijn nogal onbehouwen reactie. ‘Ja,’ zei hij stralend, ‘alles moet weg. Rekeningen, aanmaningen, bonnetjes en nog meer bonnetjes, ik kap ermee. Het helpt allemaal niets, ik gooi ze weg.’ Ik keek hem eens goed aan. ‘Er is hier wat aan de hand, wil je het mij vertellen?’