Soms schrijft de apostel Paulus met van die lange en soms wat moeilijk te begrijpen zinnen. Dit keer maakt hij gelukkig zijn bedoeling op een heel begrijpelijke manier duidelijk. Hij schrijft min of meer naar aanleiding van de vraag of het heil alleen voor de Joden is of ook voor de heidenen. Blijkbaar leefde die vraag in de gemeente van Rome.
Jaarlijks besluiten zo’n 24.000 echtparen in Nederland te scheiden. Christelijke stellen blijven in deze cijfers niet achter: de laatste jaren neemt het aantal scheidingen binnen deze groep zelfs toe. Toch is uit elkaar gaan binnen christelijke kringen een taboe. Christenen die scheiden ervaren vanuit hun geloofsgemeenschap veroordeling, vermijding en ongemak.
Twijfel jij? Herken jij deze vragen: Is het wel waar? Klopt het wel? Kunnen we de Bijbel vertrouwen? Is God er echt? Is het geloof niet een uitvinding van mensen?
Ik kan mij het moment nog herinneren dat de twijfel als een mokerslag mijn leven binnenkwam. In mijn christelijke opvoeding was er niet veel twijfel. God was er, dat stond vast. Tegen het einde van mijn tienerjaren was het geloof echt binnengekomen, was ik geraakt door het Evangelie en was Gods Woord een houvast in mijn leven. Toch gebeurde het. Opeens de twijfel, en heftig ook. Is het wel waar? Wat als ik mij vergis? Beeld ik het mijzelf niet in? Wat als het geloof helemaal niet waar is? Het was verschrikkelijk, want het geloof betekende zo veel voor mij. Er zat niets onverschilligs in de twijfel. Het was existentieel. Terugkijkend op die tijd spijt het mij dat ik er niet met mensen over sprak. Ik dacht dat ik de enige was met twijfel.
Nooit meer een kleurplaat
Dit praktische en waardevolle boek gaat over de vraag hoe je de Bijbel leest met kinderen. In kindertheologie gaat het erom ‘dat kinderen alle ruimte krijgen om op een open en gelijkwaardige manier rond de Bijbel en geloof op ontdekkingstocht te gaan’ (blz. 22). Dat is een andere benadering dan dat het zou gaan om geloofsoverdracht waarbij er sprake is van eenrichtingsverkeer van de ouder/opvoeder naar het kind.
De opening van het Holocaustmuseum is niet ongemerkt voorbijgegaan en ook niet zonder pijn. ‘Kankerjoden’ werd er door de demonstranten geroepen. Onlangs was ik in het museum.
Met ontzetting staan we allebei te staren naar een foto uit kamp Bergen Belsem. Het kamp is net bevrijd, maar wat stierven er nog veel mensen. Langs een onverhard pad liggen rijen lijken. Uitgemergelde lichamen. Sommigen naakt, anderen met alleen een gescheurd hemd aan. Een jongetje van een jaar of acht loopt er langs. ‘Onvoorstelbaar’ zegt de man die naast mij staat. Een Joodse veertiger met een keppeltje op. Ik beaam het en zeg dat hoe meer ik lees en hoor over de holocaust, hoe groter het raadsel wordt. Zonder me aan te kijken zegt hij: ‘Heb jij gisteren naar de Joodse Raad gekeken?’ (de dramaserie over de Joodse Raad die deze weken door de EO wordt uitgezonden). Ik zeg hem dat ik niet gekeken heb omdat ik het even niet aankan. ‘Ik kan het begrijpen’, antwoordt hij, ‘ik heb het half uitgekeken, ik probeer het van me af te houden’. En toch staan we daar allebei. Waarom? Omdat vergeten nog veel erger is.
