Binnen het pastoraat in de kerk komt men geregeld in aanraking met gemeenteleden met een vorm van dementie. Dementie heeft veel verschillende soorten kenmerken en ieder persoon heeft zijn eigen karakter. Daarom is ieder contact met een broeder of zuster die dementerend is weer anders. Er wordt gezegd dat we in de toekomst steeds vaker in aanraking zullen komen met dementie, in eigen gezin of in pastoraat.
In deze tweede bijdrage willen we nog wat dieper ingaan op de betekenis van de drie-eenheid voor de praktijk van het geloofsleven. Daarbij denken we aan onder andere de geloofsbeleving, het gebedsleven en de heiliging. Er kan geen zuiver en gezond geestelijk leven zijn als het niet wortelt in het werk van de drie-enige God en gericht is op de verheerlijking van de Vader, de Zoon en de heilige Geest.
De leer van de drie-eenheid is namelijk meer dan een persoonlijke mening of een opvatting die wel of niet kunt delen; het is meer dan een dogma, een leerstuk van de kerk, zo taai als een stuk leer: het is de levende ervaring van de ware christen. Het is de hartenklop van het ware christelijke leven.
Zo’n vijf jaar geleden nam de kerk van Kantens afscheid van haar predikant ds. J. Oosterbroek. In de afgelopen periode mocht ds. J.G. Kortleven als interim-predikant de gemeente dienen. Nu mag de gemeente weer een eigen herder en leraar krijgen. Dr. Gerard Bosker is met zijn gezin neergestreken in Siddeburen, waar ik het gezin ontmoet in hun woning waar hard wordt geklust.
Van harte welkom in het Noorden! Jullie zijn kortgeleden verhuisd naar Siddeburen. Hoe komen jullie in deze plaats terecht?
Het is voor mij, Gerard, weer terug op vertrouwde bodem. Ik ben in Siddeburen geboren en getogen, een echte Groninger dus. Het is bijzonder om nu, na vijftien jaar, weer in dit dorp te wonen en om aan het werk te gaan als predikant van Christelijke Gereformeerde Kerk te Kantens.
Deze zonde wordt ook wel omschreven als luiheid. De woestijnvaders, de eerste christenen bij wie zo’n lijst met zonden werd gevonden, ervoeren haar als de ‘demon van de middag’. ’s Morgens voelden ze zich fit om te bidden en om mensen te ontvangen en goede raad te geven. Maar in de warmte van de middag kwam de inzinking. De concentratie was weg en verleidingen leken onweerstaanbaar.
Waar de monniken mee worstelden is herkenbaar: niemand is permanent geconcentreerd en in tijden van ontspanning worden we loom en neemt de innerlijke weerstand af. Toch is het eigenlijke probleem niet dat mensen wel eens lui zijn. Tenslotte kan niemand aldoor productief zijn en daarom moet een mens ook van ophouden weten. Maarten Luther sprak zelfs over ‘godzalig luieren’, en psychologen vertellen ons dat perioden van verveling nuttig zijn en ruimte maken voor nieuwe inspiratie. Het is net als in de natuur: de winterse stilstand maakt nieuwe groei en bloei juist mogelijk. Dat arbeid onderbroken moet worden door rust staat zelfs in een van de Tien Woorden.
Hij was maar heel gewoon. Een zin uit een liedje dat nog even nagalmde in mijn hoofd. Ik moest denken aan een andere ‘gewone’ man waarover ik gelezen had: Filippus. Volgens mij was dat zo’n man. Gewoon, maar toch o zo bijzonder. Ik neem je mee.
De discpelen zochten uitbreiding van het pastorale team. In de taakomschrijving stond nadrukkelijk dat de kandidaat een wijze man moest zijn die goed bekend staat en vervuld van de Heilige Geest. Een insider en intimus dus, goed voorbereid op zijn taak. En dan komt een naam boven drijven. Filippus. We hebben over hem niet eerder gehoord of gelezen. De naam klinkt ook niet erg Joods, eerder Grieks. Hij wordt dan ook ingezet als verkondiger/hulpverlener onder de Grieks-sprekende christenen.
