Op 1 oktober jl. kwam de classis Groningen bijeen voor haar najaarsvergadering. De vergadering vond plaats in Ulrum, bakermat van de kerken van de Afscheiding. Aan het begin van de vergadering las ds. A. Veuger, de preses van de raad van de roepende gemeente, Psalm 127: ‘Als de Heere het huis niet bouwt, tevergeefs zwoegen zijn bouwers eraan.’ Beide zijn nodig: bidden en werken. In afhankelijkheid van de Levensbron mogen we dan zegen verwachten.
In het verleden zijn er heel wat personen vereerd of bewonderd om wat zij hadden gedaan of om wie zij waren. Zij werden uit steen gehouwen of bijvoorbeeld in brons gegoten en op een sokkel gezet. Het resultaat was onvergankelijk. Eeuwige roem.
Veel van die beelden hebben de tand des tijds een hele poos doorstaan en die personen zijn tot op de dag van vandaag nog bekend. Maar of zij het verdienen op een voetstuk te staan? Is zoveel eer voor een mens wel gepast?
Ze krijgt behoorlijk voor haar kiezen, de burgemeester van Amsterdam. Maar ze houdt voet bij stuk: demonstreren mag, maar wel volgens onze regels. ‘Amsterdam herdenkt met gezang en haat,’ las ik ergens. Wat een zegen, die betoging op de Dam. Urk is ruim vertegenwoordigd. Wat had ik er graag bij willen zijn. Je wil uiting geven aan je verdriet en je wil meeleven. Helaas zit ik weer met een botsing van plichten. Maar gelukkig krijg ik een tweede kans. De zangdienst in de Bethelkerk. ‘Zingend herdenken’.
In zijn studie Geroepen tot de dienst laat onze eindredacteur de bijbelse teksten spreken die iets zeggen over de plaats van de vrouw in de christelijke gemeente. In het voorwoord maakt Steensma duidelijk hoe hij de desbetreffende teksten, ja heel de Bijbel wil lezen. 'Met die intentie is dit boek geschreven: de intentie van zwijgzaamheid in erkenning van het gezag van de hoogste Leraar (vgl. 1 Tim 2:11).'
In hoofdstuk 1 beklemtoont Steensma, docent ethiek aan de Theologische Universiteit Apeldoorn en predikant van Veenwouden, de gelijkheid van man en vrouw in de schepping qua gezagspositie: 'in saamhorigheid representeren zij hun Schepper'. Bij de zondeval wordt juist deze saamhorigheid verbroken en ontstaat hiërarchie. Adam gaat zijn vrouw de naam 'Eva' geven. Hij toont daarmee zijn heerschappij over haar. Deze (gebroken) verhouding tussen mannen en vrouwen vindt verder in het hele Oude Testament weerklank.
Christenen in het Westen zijn al snel onder de indruk van de verhalen uit de vervolgde kerk. Dat is ook niet zo gek als je hoort hoe intens veel broeders en zusters over de hele wereld lijden omwille van het geloof.
Je vraagt je direct af of jouw geloof wel sterk genoeg zou zijn om in zo’n situatie staande te blijven. Met een mengsel van afschuw en bewondering kijk je naar het lijden in de vervolgde kerk. Misschien zit er soms zelfs wel een randje aan waarin mensen zich tegoed doen aan het leed van een ander.
