Misschien herken je het. Soms krijg je onverwacht van die vragen waarvan je later denkt: Ik had dit of dat moeten zeggen. Of: Waarom ben ik daar niet op doorgegaan?
Zo’n vraag is bijvoorbeeld: Wat is eigenlijk geloven? En: Hoe doe je dat?
Je kunt vertellen waarín je gelooft en je zou er de Bijbel en de catechismus bij kunnen aanhalen.
Zeker, maar zit de vragensteller daarop te wachten?
Hoe staat de kerk erop in de samenleving? Is de kerk wat ze, volgens de Bijbel, is: een heilig volk? Het zijn die vragen die ik bekijk in deze korte artikelenreeks.
Vorige keer eindigde ik bij de woorden van Petrus die zonder meer als kerntekst gelden als het gaat om dit onderwerp: Gij echter zijt een uitverkoren geslacht, een koninklijk priesterschap, een heilige natie, een volk (Gode) ten eigendom, om de grote daden te verkondigen van Hem, die u uit de duisternis geroepen heeft tot zijn wonderbaar licht. (1 Petrus 2, 9). De missionaire spits in deze woorden is helder.
Over dementie zijn veel boeken te lezen, maar God wordt in deze boeken vaak niet genoemd. En dat terwijl dementie ons juist kan brengen bij de kern van het geloof. Dat is de gedachte die ds. Van Iersel in zijn boekje uitwerkt. Hij schrijft zijn boek voor iedereen die geconfronteerd wordt met dementie. De auteur is zelf PKN-predikant in de zorg en werkt zodoende veel met mensen met dementie. Hij weet waarover hij schrijft, en dat is te lezen in het boek. Vanuit verschillende ooghoeken benadert hij dit onderwerp. Op respectvolle manier schrijft hij over dementerende mensen en op verschillende plekken benadrukt hij dat hij vaak zelf veel leert van de omgang met een dementerende.
Vanuit de Heidelberger Catechismus is ons bijgebracht dat het begin van de kerk niet bij het ‘eerste’ Pinksterfeest is geweest, maar bij het begin van de wereld (zondag 21, antwoord 54). Hoe moeten we ons dat voorstellen? Hoe hebben mensen toen hun geloof beleefd, in welke vorm en waar, wat deden zij dan?
Hoe verder we naar de bronnen van Israëls liturgie in de geschiedenis speuren, hoe schaarser de gegevens zijn en hoe vager ook de contouren worden. Ook wanneer we naar de bijbelse gegevens zoeken, is dat het geval. Al worden daar wel inhoudelijke zaken duidelijk.
Al verschillende keren is Sytze de Vries, die in verschillende gemeenten predikant was, zoals hijzelf zegt, door het Johannes-evangelie gekropen. Telkens kwam hij weer nieuwe dingen tegen. Het Johannes-evangelie is als bladerdeeg: er komen steeds nieuwe laagjes tevoorschijn. Er staat meer dan je op het eerste gezicht denkt.
In meer dan honderd miniaturen, kleine overdenkingen, laat hij anderen delen in wat hij een predikantenleven lang ontdekte.
