Waarom zijn wij voorgoed verbonden met Israël? Omdat God voorgoed met zijn volk verbonden is! De HEER heeft Israël Zelf als volk uitgekozen om mensen uit de wereld te redden. Gods volk heeft dus een centrale plek in Gods plan. Daaraan kunnen, mogen en willen we niet voorbijgaan. Maar betekent dit dat de andere volken op een tweede plan staan? Vindt God niet-Joden minder waardevol of belangrijk dan Joden?

In dit artikel wil ik verder ingaan op de relatie tussen Israël en de Kerk. Uiteraard beperk ik me tot enkele hoofdzaken, want over deze thematiek is heel veel te zeggen. Voor wie verder wil lezen, verwijs ik naar het (online) Israëlmagazine Verbonden. 

Op een dag gingen Petrus en Johannes zoals gewoonlijk omstreeks het negende uur naar de tempel voor het middaggebed. Men had ook een man die al sinds zijn geboorte verlamd was naar de tempel gebracht; hij werd daar elke dag neergelegd bij de poort die de Schone heet, om te bedelen bij de bezoekers van de tempel. Toen hij zag dat Petrus en Johannes de tempel wilden binnengaan, vroeg hij om een aalmoes. Petrus richtte zijn blik op hem, evenals Johannes, en zei: ‘Kijk ons aan.’ De bedelaar keek naar hen op, in de verwachting iets van hen te krijgen. Maar Petrus zei: ‘Geld heb ik niet, maar wat ik wel heb, geef ik u: in de naam van Jezus Christus van Nazaret, sta op en loop.’ Hij pakte hem bij zijn rechterhand om hem overeind te helpen. Onmiddellijk kwam er kracht in zijn voeten en enkels. Hij sprong op, ging staan en begon te lopen. Daarna ging hij samen met hen de tempel binnen, lopend en springend en God lovend.

Alle tempelbezoekers zagen hem lopen en hoorden hem God loven.

Christus heeft het vierde gebod vervuld. Hij heeft gebracht waar dit gebod over spreekt. Tegelijkertijd ligt in dit gebod blijvend onderwijs verborgen: zorgen voor het welzijn van mens en samenleving, voor de dieren en onze leefomgeving.

Daar komt nog een ander aspect bij. Toen God had gezien dat zijn werk goed was ('Zie, het is zeer goed!'), gaf Hij het uit handen. Hij liet de aarde tot op zekere hoogte los en legde haar in de hand van de mens, die de zorg daarover kreeg. Zo mocht Israël op de zevende dag genieten en het gedane werk loslaten.

Tijdens hun tocht door de woestijn vanuit Egypte naar het beloofde land verzamelden de Israëlieten gedurende zes dagen achtereen manna. Op de zesde dag zelfs tweemaal zoveel. De zevende dag daarentegen was een dag van genieten van de gaven van de HERE God (Ex.16). Wat ze aan goeds ontvingen, was een geschenk van de HERE. Op die dag was er dan ook gelegenheid voor een gezamenlijke viering. Samen mochten de Israëlieten genieten van Gods goede gaven, en denken aan de bevrijding die Hij tot stand had gebracht.

Ze zijn deze maand 18 jaar in Nederland, de Burundese Sophie en haar dochter Solange. 18 jaar van onzekerheid en steeds verkassen. Toch is Sophie al 9 jaar vrijwilliger in een zorgcentrum en is Solange bijna klaar met haar studie HR-management.

‘Als je een kind hebt, wil je dat het veilig opgroeit’, zegt Sophie. Daarom vlucht ze in 2003 met de 7-jarige Solange uit de oorlog in Burundi. Die heeft dan al dingen gezien ‘die een kind niet hoort te zien’. Waarheen ze vluchten, weten ze niet. Uiteindelijk belanden ze in Nederland, in een tijdelijke opvang; een tentenkamp.