‘De coronacrisis is ook een zingevingscrisis’ kopte dagblad Trouw onlangs. Terwijl uit het ene onderzoek blijkt dat 15 procent van de kerkgangers in de coronacrisis is afgehaakt, blijkt uit een ander onderzoek dat 33 procent van de Nederlanders zich sinds de coronacrisis meer bezighoudt met zingeving. ‘Ik ken niemand die niet verlangt naar een zinvol bestaan,’ schrijft Edel Maex, psychiater en zenleraar, in het voorwoord van het populaire boek Het verlangen naar zin van professor Hans Alma. Juist nu veel is weggevallen van wat altijd als zinvol werd ervaren, is de wereld om ons heen op zoek naar zingeving.

De afgelopen maanden zijn de kerken vooral in het nieuws gekomen in discussies over het aantal aanwezigen in kerkdiensten en het wel of niet zingen tijdens de dienst. Als predikant heb ik verschillende keren moeten horen dat deze en gene op dit moment in het kerk-zijn weinig zinvols ervaren. Keer op keer wordt naar elkaar benadrukt wat gemist wordt en wat er allemaal niet kan. Meer dan ooit heb ik het afgelopen jaar gedacht aan het verhaaltje ‘Wie heeft mijn kaas gepikt?!’ Wie nieuwsgierig is, kan op internet korte animatiefilmpjes daarvan bekijken om te zien wat ik bedoel.

Israël is een naam die je regelmatig tegenkomt, zowel in de wereld als in de kerk. Het NOS-journaal en het RTL-nieuws besteden bijna wekelijks aandacht aan Israël. In de kerk hoor je deze naam vaak, en niet alleen in de lezing uit de Schriften. Ook in liederen en gebeden komt Israël voor. Waarom eigenlijk? Waarom vinden we als Christelijke Gereformeerde Kerken Israël belangrijk? Wat maakt dat we aandacht hebben en vragen hiervoor? Op deze basale vragen wil ik in deze serie van drie artikelen ingaan.

Als we Israël zeggen, kunnen we drie dingen bedoelen: een volk, een land en een staat. Om met het laatste te beginnen: in 1948 is de huidige staat Israël opgericht. Omringd door islamitische koninkrijken en republieken is Israël een rechtsstaat met een democratisch gekozen regering, zoals dat in veel Europese landen het geval is. In deze staat heeft het Joodse volk na de verschrikkingen van de holocaust een ‘veilig thuis’ gevonden. Omdat er vrijheid van godsdienst is, kunnen Joden, moslims en christenen naast elkaar leven.

Veel spreekwoorden en gezegden die wij in onze taal gebruiken, vinden hun oorsprong in de Bijbel. In deze rubriek proberen we van een aantal daarvan de herkomst te achterhalen.

In zak en as zitten betekent 'het helemaal niet meer zien zitten'. De uitdrukking gaat regelrecht terug op de Bijbel. Er zijn diverse passages waarin mensen ten teken van wanhoop en rouw hun hoofd met as bestrooien en zich hullen in een 'zak', oftewel een donker kleed van ruwe stof zonder mouwen, met alleen armsgaten.

Het is op donderdag 4 maart een unicum. De classis Leeuwarden vergadert online. Alle 28 afgevaardigden blijken in staat om ervoor te zorgen dat ze zichtbaar en hoorbaar zijn. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ze daarvoor soms even zichtbaar ondersteund moeten worden door meestal jongere huisgenoten. Maar je laten helpen is ook een kunst. Dus alleen maar lof voor iedereen die op deze manier een bijdrage levert aan de classis. Na elkaar bijna een jaar niet gezien te hebben zijn we blij met deze oplossing. En natuurlijk kijken we er naar uit elkaar weer in het echt te zien.

Dominee Alexander Aalderink, predikant van de roepende kerk, opent de vergadering. Hij leest met ons uit het tweede hoofdstuk van de eerste brief van Petrus. Hij vraagt onze aandacht voor, hoe kan het ook anders, drie punten naar aanleiding van dit gedeelte.