Op een dag gingen Petrus en Johannes zoals gewoonlijk omstreeks het negende uur naar de tempel voor het middaggebed. Men had ook een man die al sinds zijn geboorte verlamd was naar de tempel gebracht; hij werd daar elke dag neergelegd bij de poort die de Schone heet, om te bedelen bij de bezoekers van de tempel. Toen hij zag dat Petrus en Johannes de tempel wilden binnengaan, vroeg hij om een aalmoes. Petrus richtte zijn blik op hem, evenals Johannes, en zei: ‘Kijk ons aan.’ De bedelaar keek naar hen op, in de verwachting iets van hen te krijgen. Maar Petrus zei: ‘Geld heb ik niet, maar wat ik wel heb, geef ik u: in de naam van Jezus Christus van Nazaret, sta op en loop.’ Hij pakte hem bij zijn rechterhand om hem overeind te helpen. Onmiddellijk kwam er kracht in zijn voeten en enkels. Hij sprong op, ging staan en begon te lopen. Daarna ging hij samen met hen de tempel binnen, lopend en springend en God lovend.

Alle tempelbezoekers zagen hem lopen en hoorden hem God loven.

Verscheidene predikanten in ons kerkverband hebben een bijzondere opdracht. Ze worden wel ‘artikel-6-predikant’ genoemd. Dat klinkt wel wat dor en droog, maar hun werk is dat allerminst. In een reeks artikelen en interviews vertellen zij over dat werk. Deze week draagt vertelt ds. van der Ham iets over zijn werk als schipperspredikant. Vanaf 1997 is hij vrijgesteld voor het werk onder schippers en zeevarenden.

Als predikant voor de geestelijke verzorging van de varenden heb ik een heel bijzonder werkterrein: schippers opzoeken en zeevarenden. Schippers zijn steeds onderweg.  

Ze zijn deze maand 18 jaar in Nederland, de Burundese Sophie en haar dochter Solange. 18 jaar van onzekerheid en steeds verkassen. Toch is Sophie al 9 jaar vrijwilliger in een zorgcentrum en is Solange bijna klaar met haar studie HR-management.

‘Als je een kind hebt, wil je dat het veilig opgroeit’, zegt Sophie. Daarom vlucht ze in 2003 met de 7-jarige Solange uit de oorlog in Burundi. Die heeft dan al dingen gezien ‘die een kind niet hoort te zien’. Waarheen ze vluchten, weten ze niet. Uiteindelijk belanden ze in Nederland, in een tijdelijke opvang; een tentenkamp.

In de ontmoeting met moslims kun je als christen vanaf het begin laten merken dat het in je geloof draait om het kennen en volgen van Jezus Christus. In een seculiere samenleving schept het voor moslims vertrouwen wanneer ze merken dat we in God geloven en bij christenen verwachten ze dat die over Jezus Christus spreken.

Hoewel moslims heel anders over Jezus denken, kunnen we daarom toch vanaf het begin vrijmoedig vertellen over zijn woorden en daden. Dat is ook belangrijk, want in de Koran komen moslims die woorden en daden niet tegen. Ze zullen ze van ons moeten horen. Hoewel moslims dagelijks worden gewaarschuwd niet te dwalen zoals christenen, staan christenen voor hun besef toch dichter bij hen dan anderen. Alle reden dus om met moslims over Jezus te beginnen.